Moeraskoorts

Zoals de titel van de post al laat weten, gaat deze post over moeraskoorts. Nu vraag je je vast af waarom ik het over moeraskoorts zou willen hebben.
Laat ik allereerst beginnen met te vermelden dat het hier niet gaat over de moeraskoorts zoals het wordt uitgelegd door de Van Dale. Volgens de Van Dale is moeraskoorts namelijk hetzelfde als malaria. En over malaria weet ik nu ook niet zo super veel en daar gaat het dus ook helemaal niet over.

Laat ik beginnen bij het begin. De laatste tijd heb ik echt bergen en bergen werk. Het soort bergen waar je naar staat te kijken en er geen begin aan ziet. Het soort bergen waardoor al het uitzicht verdwijnt en je jezelf voelt wegzinken ondanks je geploeter en uiterste krachtinspanningen. Het soort bergen waarvan elk normaal mens in paniek geraakt. En ik ben absoluut niet de enigste! Vandaar ook deze post met de uitleg voor dit fenomeen en een poging tot medicijn, behandeling,...

Het gaat hier dus om een bepaald gevoel dat ik het best kan vergelijken met wegzinken in een moeras. En hoe meer je in paniek geraakt en je best doet om eruit te geraken, hoe sneller en dieper je wegzinkt.
Dit klinkt misschien een beetje moedeloos? Maar ik verzeker je, dat is helemaal niet de bedoeling. Maar alvorens een probleem op te lossen, is het belangrijk eerst het probleem te erkennen. Bij deze genoeg over het probleem op zich, ik denk dat velen zich hier nu en dan in kunnen herkennen. Dit fenomeen heb ik dus moeraskoorts gedoopt (wegens de bovenstaande vergelijking).

De eerste aanpak voor moeraskoorts is beseffen dat je moeraskoorts hebt. Dat maakt een mens meestal een stukje kalmer.
Daarna is het belangrijk te beseffen dat je niet de enige mens op deze planeet bent, die moeraskoorts heeft. Dit besef maakt een mens normaal nog kalmer en eventueel lotgenotencontact kan ook deugd doen.
Na deze twee stappen ben je normaal al een stuk kalmer dan in het begin. En dat is heel erg belangrijk, want door paniek zak je enkel sneller weg in het moeras.
De volgende stap is om eens rustig neer te gaan zitten en je werk in kleine stapjes op te delen.
Bijvoorbeeld: Ik moet o.a. aan mijn thesis werken. Dan schrijf ik niet op: 'vandaag werk ik aan mijn thesis' --> Dat is veel te groot en lijkt onoverkomelijk en op het einde van de dag kan je dat niet doorstrepen, want die thesis zal nog niet af zijn. Kleine stapjes wil dus zeggen dat je bijvoorbeeld schrijft: 'vandaag verwerk ik dit artikel en dat artikel in de inleiding van mijn thesis' Dit is veel concreter, je kan regelmatig dingen doorstrepen en hebt het gevoel dat je ook werkelijk vooruit geraakt.

Dit is dus mijn voorstel om moeraskoorts aan te pakken. Door de kleine stapjes zie je jezelf stukje voor stukje vooruit gaan, kan je jezelf af en toe belonen en voor je het weet, ben je uit het moeras.

Veel succes allemaal!