Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste tijd heb ik vaak iets te vertellen over het openbaar vervoer. Niet dat ik nu zo'n immense fan ben van ons openbaar vervoer, al heb ik er wel enige affiniteit voor. Die affiniteit heb ik vooral op momenten dat ik denk aan het openbaar vervoer in andere landen of plaatsen, op andere momenten is die affiniteit ver zoek. Zoals die keer dat de trein net buiten het station twintig minuten bleef stilstaan terwijl ik op tijd ergens moest zijn. Op zo'n momenten kan ik me die affiniteit helemaal niet voorstellen. Maar ach... wie zou dat wel kunnen?
Maar laten we eerst met mijn treinverhaaltje beginnen. (daarna heb ik nog twee busverhaaltjes in petto, leuk he?)
Laatst zat ik op de trein van Kortrijk naar Gent. Ik geloof dat het twee vrijdagen terug was, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Als ik naar Kortrijk ga, doe ik dat met mijn go-pass, want een gewoon ticket is duurder. En die bewuste vrijdag was dit niet anders. De conducteur kwam langs, zo nog een jong manneke, maar met een vriendelijk uitzicht. Ik toonde mijn go-pass, waar hij prompt een gaatje in prikte en direct daarna vroeg hij mijn identiteitskaart. Ik toonde die dus en hij gaf me mijn go-pass en identiteitskaart terug en ging verder, mij enigszins verbijsterd achterlatend. Zeg nu zelf, zie ik er al ouder dan 26 uit? Ik vond het nogal eigenaardig, maar ik besloot het als een complement aan te nemen. Ik zie er dus niet meer zoals een puber uit, maar een heuse jongedame ;-). Misschien moet ik de volgende keer eens twee staartjes in mijn haar doen, zou de conducteur dan nog om mijn identiteitskaart vragen?
En dan mijn busverhaaltjes. Alle, het eerste is eigenlijk niet echt een verhaaltje, eerder een bedenking. Ik ben nu al enkele jaren gewoon van het openbaar vervoer te nemen in Gent. Ik heb ook al enkele jaren een buzzy-pazz, heel handig is dat. Ik stap dus meestal gewoon op de bus, knik eens vriendelijk naar de chauffeur en ga dan op zoek naar een zitplaatsje. In Kortrijk is me dat dus nog nooit gelukt. Daar houdt de chauffeur me telkens tegen, ondanks mijn vriendelijke knikje, om mijn abonnement te vragen. Heel vervelend vind ik dat, al hebben die chauffeurs daar natuurlijk het volste recht toe en zou ik mijn buzzy-pazz eigenlijk spontaan moeten tonen. Maar soit, daar gaat het me eigenlijk niet om. Ik wou gewoon even melden dat het me opgevallen was dat ze in Kortrijk banger zijn beduveld te worden dan in Gent. Of misschien vinden Gentse chauffeurs dat ik er betrouwbaar uit zie en vinden de Kortrijkse chauffeurs dat net niet? Wie zal het zeggen?
Het tweede busverhaaltje maakt eigenlijk deel uit van een vervolgverhaal. Zo heb ik dus al tweemaal op een '77 met vuilnisbak' gezeten. Deze zaterdag stapte ik weer aan het station op een 77 en ik dacht echt dat ik weer 'de vuilnisbak' zou zien hangen, maar dat was niet het geval, het was een gewone bus. En zal ik je nu eens wat vertellen, ik was echt teleurgesteld! Maar ach... ik kan ook relativeren hoor, want deze bus had dan wel geen vuilnisbak, ik mocht er wel mijn appel opeten.
zondag, februari 24, 2008
donderdag, februari 14, 2008
Mijn kamerraam
Zoals mijn blog je vast al deed vermoeden, is mijn kamer eigenlijk een zolderkamertje. Ja, kompleet met schuin dak en slechte isolatie. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet om, het gaat vandaag over mijn kamerraam. Dat is zo'n 'schuin velux-ding' en geeft mij de mogelijkheid om naar de huizen en tuinen rondom mij te kijken.
De laatste dagen zit ik erg veel achter mijn computer, dit door de vele werkjes die ik moet maken en ik ben zo iemand die veel sneller typt dan schrijft. Al ga je me nooit horen zeggen dat ik liever typ dan schrijf, want ik hou van schrijven en nog liefst met mijn ouderwetse vulpen of met een kalligrafie-pen. Als ik aan mijn computer zit en rechts naast mij kijk, kijk ik naar buiten door mijn kamerraam. Dan zie ik geen tuinen, want daarvoor moet ik al rechtstaand naar buiten kijken. Als ik dus van mijn bureaustoel naar buiten kijk, zie ik enkele daken in de verte, enkele boomtoppen en een heleboel lucht. Je kan zeggen wat je wil, maar ik vind het uitzicht prachtig, vooral omdat het zo vaak verschilt. Enkele dagen geleden was de lucht stralend blauw, met hier en daar een streepje wolk en een heerlijk zonnetje. Mijn kamer voelde direct lentewarm.
Vandaag is de lucht effen grijs en steken de lege boomtoppen er scherp tegen af. Mijn kamer voelt een beetje frisjes en ruikt naar chauffage. Ik ben blij dat ik niet veel naar buiten moet vandaag, want het ziet er koud uit.
Mijn raam heeft verder nog een leuk effect. Zo schijnt de maan er 's avonds vaak naarbinnen. Als het volle maan is, zie ik een lichtbundel mijn kamer in vallen. Prachtig is dat! Ik kan het eigenlijk nooit zo goed beschrijven als het eruit ziet, dus ga ik ook geen poging wagen. Ik wil alleen met je delen dat een raam waar de maan langs naarbinnen schijnt een fantastische meerwaarde biedt aan een kamer. Ik kan dus 's avonds in het maanlicht zitten, in de knusse gezellligheid van mijn kamer.
Maar het prachtigste moet nog komen. Ik wou dat ik er een foto van had, maar op het moment had ik geen fototoestel bij en ik zou het toch nooit zo mooi hebben kunnen fotograferen. Weet je nog enige tijd geleden toen het zo een mini-beetje gesneeuwd had? Het uitzicht vanuit mijn raam was prachtig toen. Er lag wat wit op de daken en de bomen en tuinen lagen ook wit. En sneeuw reflecteert zo mooi het maanlicht, waardoor het wat klaarder leek dan het was. Die avond scheen de volle (of bijna volle) maan weer eens mijn kamer binnen. Het was zo'n uitzicht dat vaak in boeken wordt beschreven en ik werd er zowaar een beetje week vanbinnen van. En ik kreeg zin om er een mooie beschrijving over te maken. Ik zal het vast nooit zo mooi kunnen beschrijven als het was, dus ik kan je alleen maar aanraden om, als je de kans krijgt, ook met volle teugen te genieten van een in maanlichtvergoten sneeuwlandschap. En ondanks het opwarmende klimaat, moet je daar niet speciaal het land voor verlaten, alleen veel geduld hebben.
De laatste dagen zit ik erg veel achter mijn computer, dit door de vele werkjes die ik moet maken en ik ben zo iemand die veel sneller typt dan schrijft. Al ga je me nooit horen zeggen dat ik liever typ dan schrijf, want ik hou van schrijven en nog liefst met mijn ouderwetse vulpen of met een kalligrafie-pen. Als ik aan mijn computer zit en rechts naast mij kijk, kijk ik naar buiten door mijn kamerraam. Dan zie ik geen tuinen, want daarvoor moet ik al rechtstaand naar buiten kijken. Als ik dus van mijn bureaustoel naar buiten kijk, zie ik enkele daken in de verte, enkele boomtoppen en een heleboel lucht. Je kan zeggen wat je wil, maar ik vind het uitzicht prachtig, vooral omdat het zo vaak verschilt. Enkele dagen geleden was de lucht stralend blauw, met hier en daar een streepje wolk en een heerlijk zonnetje. Mijn kamer voelde direct lentewarm.
Vandaag is de lucht effen grijs en steken de lege boomtoppen er scherp tegen af. Mijn kamer voelt een beetje frisjes en ruikt naar chauffage. Ik ben blij dat ik niet veel naar buiten moet vandaag, want het ziet er koud uit.
Mijn raam heeft verder nog een leuk effect. Zo schijnt de maan er 's avonds vaak naarbinnen. Als het volle maan is, zie ik een lichtbundel mijn kamer in vallen. Prachtig is dat! Ik kan het eigenlijk nooit zo goed beschrijven als het eruit ziet, dus ga ik ook geen poging wagen. Ik wil alleen met je delen dat een raam waar de maan langs naarbinnen schijnt een fantastische meerwaarde biedt aan een kamer. Ik kan dus 's avonds in het maanlicht zitten, in de knusse gezellligheid van mijn kamer.
Maar het prachtigste moet nog komen. Ik wou dat ik er een foto van had, maar op het moment had ik geen fototoestel bij en ik zou het toch nooit zo mooi hebben kunnen fotograferen. Weet je nog enige tijd geleden toen het zo een mini-beetje gesneeuwd had? Het uitzicht vanuit mijn raam was prachtig toen. Er lag wat wit op de daken en de bomen en tuinen lagen ook wit. En sneeuw reflecteert zo mooi het maanlicht, waardoor het wat klaarder leek dan het was. Die avond scheen de volle (of bijna volle) maan weer eens mijn kamer binnen. Het was zo'n uitzicht dat vaak in boeken wordt beschreven en ik werd er zowaar een beetje week vanbinnen van. En ik kreeg zin om er een mooie beschrijving over te maken. Ik zal het vast nooit zo mooi kunnen beschrijven als het was, dus ik kan je alleen maar aanraden om, als je de kans krijgt, ook met volle teugen te genieten van een in maanlichtvergoten sneeuwlandschap. En ondanks het opwarmende klimaat, moet je daar niet speciaal het land voor verlaten, alleen veel geduld hebben.
zaterdag, februari 09, 2008
Vorige week zaterdag
Ik loop al bijna een week met een idee voor een blogpost in mijn hoofd rond, maar ik kwam er maar niet toe het uit te werken en te posten. Maar aangezien meer dan een week met een postidee in mijn hoofd rondhotsen me maar al te idioot lijkt, heb ik vandaag even tijd vrijgemaakt.
Het idee voor deze post ontstond vorige week zaterdag onderweg naar huis van een vormingsdagje in Brussel. Eigenlijk heeft deze vormingsdag daar helemaal niets mee te maken, al kan ik wel zeggen dat ik die trip naar Brussel gemaakt heb met amper 3 euro op zak en mijn vader dit eigenlijk een beetje onverantwoord vond. Ik had daar echter geen last van, geld dat je niet bij hebt, kan je niet uitgeven (of erger nog, kwijt raken) en op een vormingsdag is geld toch niet nodig.
Maar zoals ik al zei, het idee kwam in me op in de bus onderweg naar huis. Zoals je vast al gemerkt hebt in vorige posts is de bus een medium waar ik heel veel leuke inzichten krijg. Ik weet niet precies waar dat aan ligt, misschien is dit voer voor een andere post, wanneer ik het eindelijk wel weet of tenminste denk te weten.
Nu, terug naar het idee zelf. Ik stapte vorige zaterdag dus op de bus aan het station en het bleek toch wel weer de bus met de vuilbak te zijn zeker! Ik had al van anderen gehoord dat ze nog nooit een bus hadden geweten met een vuilbak, dus dat ik het me vast verbeeld had. Maar nu heb ik de bus dus weer gezien en ben ik echt wel zeker dat er een bus rondrijd in Gent met een vuilbak. Zo het soort vuilbak dat veel mensen onder hun bureau of naast hun toilet staan hebben, met zo'n klapding als deksel (geen pedaalemmer dus, dat zou moeilijk zijn op een bus).
Voor de mensen die mij niet geloven en ook eens op die bus willen zitten, het was een 77 en de bus had nummer 220558. (Ja, bussen hebben elk een, naar mijn weten uniek, nummer.) Dus als je ook ooit eens op die bus met een vuilbak zit, laat het me gerust weten. Dan weet ik echt echt zeker dat ik het me niet verbeeld heb. En anders zijn we met twee of meer fantasierijken en dat vind ik ook wel leuk.
Verder was er nog een grappig kenmerk aan die bus. Er hingen namelijk enkele papiertjes uit waar opstond dat het verboden was om te eten of te drinken op de bus. Indien je dit toch deed, kon je bestraft worden met een boete. Ik heb eigenlijk nog nooit een bus geweten waarop je niet mocht eten, behalve dan frietjes of ijsjes. (zo'n bordjes heb ik wel al gezien) Soit, op die bus zal ik dus niet mijn boterhammen of mijn vieruurtje mogen opeten, zoals ik wel vaker pleeg te doen.
Het grappige aan dit alles is de link tussen beide vreemde kenmerken van deze bus. Je mag niet eten of drinken, maar er is wel een vuilbak. Eigenaardig... ofwel een buschauffeur die het kuisen van zijn bus beu was... Wie weet?
Verder zag ik op die bus ook iemand met een blauwe tas met bellen op. Je weet wel, zo'n zeepbellen die je kan blazen met een bellenblaas. Op zich is dit niks speciaals, tot ik nog iemand op de bus zag stappen met identiek dezelfde tas. Waarna ik naar buiten keek en nog een heleboel mensen met zo'n tas zag rondlopen. Na enige initiële verwarring was het me al gauw duidelijk dat er ergens iets te doen moest zijn en dat je daarbij zo'n blauwe tas met bellen kreeg. Aangezien de bellen me aan zeep deden denken, gokte ik dat er ergens een zeeptentoonstelling moest zijn. Ik bedacht me dat het wel interessant zou zijn dit op mijn blog te posten en anderen, indien ik toch niet tegen mezelf aan het praten zou zijn ;-), te laten meeraden wat er in hemelsnaam te doen was.
Ik heb echter op zondag toen ik naar de televisie aan het kijken was, ontdekt waar die tassen vandaan kwamen. Het was zowaar bijna een EUREKA-moment, als het niet zo triviaal was geweest. Om je niet langer in spanning te houden... die tassen werden gratis gegeven bij 'body&beauty', een welnessbeurs in Flanders Expo.
Zo zie je maar... vreemde dingen hebben meestal een erg logische uitleg.
Voor moest je ooit een blauwe tas met bellen zien, de onderstaande was het:
Het idee voor deze post ontstond vorige week zaterdag onderweg naar huis van een vormingsdagje in Brussel. Eigenlijk heeft deze vormingsdag daar helemaal niets mee te maken, al kan ik wel zeggen dat ik die trip naar Brussel gemaakt heb met amper 3 euro op zak en mijn vader dit eigenlijk een beetje onverantwoord vond. Ik had daar echter geen last van, geld dat je niet bij hebt, kan je niet uitgeven (of erger nog, kwijt raken) en op een vormingsdag is geld toch niet nodig.
Maar zoals ik al zei, het idee kwam in me op in de bus onderweg naar huis. Zoals je vast al gemerkt hebt in vorige posts is de bus een medium waar ik heel veel leuke inzichten krijg. Ik weet niet precies waar dat aan ligt, misschien is dit voer voor een andere post, wanneer ik het eindelijk wel weet of tenminste denk te weten.
Nu, terug naar het idee zelf. Ik stapte vorige zaterdag dus op de bus aan het station en het bleek toch wel weer de bus met de vuilbak te zijn zeker! Ik had al van anderen gehoord dat ze nog nooit een bus hadden geweten met een vuilbak, dus dat ik het me vast verbeeld had. Maar nu heb ik de bus dus weer gezien en ben ik echt wel zeker dat er een bus rondrijd in Gent met een vuilbak. Zo het soort vuilbak dat veel mensen onder hun bureau of naast hun toilet staan hebben, met zo'n klapding als deksel (geen pedaalemmer dus, dat zou moeilijk zijn op een bus).
Voor de mensen die mij niet geloven en ook eens op die bus willen zitten, het was een 77 en de bus had nummer 220558. (Ja, bussen hebben elk een, naar mijn weten uniek, nummer.) Dus als je ook ooit eens op die bus met een vuilbak zit, laat het me gerust weten. Dan weet ik echt echt zeker dat ik het me niet verbeeld heb. En anders zijn we met twee of meer fantasierijken en dat vind ik ook wel leuk.
Verder was er nog een grappig kenmerk aan die bus. Er hingen namelijk enkele papiertjes uit waar opstond dat het verboden was om te eten of te drinken op de bus. Indien je dit toch deed, kon je bestraft worden met een boete. Ik heb eigenlijk nog nooit een bus geweten waarop je niet mocht eten, behalve dan frietjes of ijsjes. (zo'n bordjes heb ik wel al gezien) Soit, op die bus zal ik dus niet mijn boterhammen of mijn vieruurtje mogen opeten, zoals ik wel vaker pleeg te doen.
Het grappige aan dit alles is de link tussen beide vreemde kenmerken van deze bus. Je mag niet eten of drinken, maar er is wel een vuilbak. Eigenaardig... ofwel een buschauffeur die het kuisen van zijn bus beu was... Wie weet?
Verder zag ik op die bus ook iemand met een blauwe tas met bellen op. Je weet wel, zo'n zeepbellen die je kan blazen met een bellenblaas. Op zich is dit niks speciaals, tot ik nog iemand op de bus zag stappen met identiek dezelfde tas. Waarna ik naar buiten keek en nog een heleboel mensen met zo'n tas zag rondlopen. Na enige initiële verwarring was het me al gauw duidelijk dat er ergens iets te doen moest zijn en dat je daarbij zo'n blauwe tas met bellen kreeg. Aangezien de bellen me aan zeep deden denken, gokte ik dat er ergens een zeeptentoonstelling moest zijn. Ik bedacht me dat het wel interessant zou zijn dit op mijn blog te posten en anderen, indien ik toch niet tegen mezelf aan het praten zou zijn ;-), te laten meeraden wat er in hemelsnaam te doen was.
Ik heb echter op zondag toen ik naar de televisie aan het kijken was, ontdekt waar die tassen vandaan kwamen. Het was zowaar bijna een EUREKA-moment, als het niet zo triviaal was geweest. Om je niet langer in spanning te houden... die tassen werden gratis gegeven bij 'body&beauty', een welnessbeurs in Flanders Expo.
Zo zie je maar... vreemde dingen hebben meestal een erg logische uitleg.
Voor moest je ooit een blauwe tas met bellen zien, de onderstaande was het:
vrijdag, februari 01, 2008
Het gevoel tegen jezelf te praten
De laatste dagen krijg ik meer en meer het gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben, tegen een muur zou ook nog kunnen. Maar als ik moest kiezen, zou ik nog liever tegen mezelf praten, dan tegen een muur, hoe fantastisch die muur ook zou mogen zijn. Vandaar dus mijn gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben en niet tegen een muur. Nu kan je je afvragen vanwaar ik dat gevoel haal? Loop ik nu hele dagen luidop tegen mezelf te murmelen?
Neen... wees gerust zo zit het niet in elkaar. Volgens mij vindt iemand die hele dagen in zichzelf loopt te murmelen dat lang niet zo storend als ik het gevoel tegen mezelf aan het praten te zijn, vind.
Maar nu terug naar de vraag waar ik dat gevoel heb opgedaan... Wel, dat gevoel heb ik op deze blog opgedaan. Ik vind het namelijk fantastisch leuk om bedenkingen te posten op deze blog. Het enige nadeel is dat ik er geen idee van heb of mijn bedenkingen wel gelezen worden. Dus voelt het alsof ik gewoon tegen mezelf aan het vertellen ben over wat ik nu weer bedacht heb.
The last time I checked (dat klinkt gewoon het best in het Engels), was tegen jezelf praten toch wel een teken dat er iets psychisch niet in orde met je was. Dus begin ik nu naast het gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben, een gevoel te krijgen dat ik toch wel een beetje zot moet zijn om dit posten vol te houden, als toch niemand het leest. Ik vind een beetje zot zijn op zich heus niet erg, maar het enige probleem is dat ik van dat gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben af wil.
Ik zal dus strategieën moeten bedenken om van dit gevoel af te raken. Een eerste stap is al deze post. Omdat deze post nu eenmaal niet de bedoeling heeft om aan mezelf duidelijk te maken welk gevoel ik niet leuk vind, want dat weet ik al. Deze post heeft de bedoeling om mensen die deze post lezen aan te sporen een commentaartje achter te laten, zodat ik weet dat ik niet tegen mezelf aan het praten ben en me dus al iets minder zotjes zal vinden.
De volgende stap heb ik nog niet echt bedacht. Misschien zal ik opnieuw een heuse reclameactie moeten opstarten, maar dat voelt zo opdringerig. Ach... ik zal er nog eens goed over nadenken, misschien kom ik wel op een ludieke actie. Wat ik wel al weet, is dat subtiele reclameacties zoals een signatuur onder je e-mail, een tekstje bij je msn-nickname en een sticky post op je facebookprofiel niet helpen.
Neen... wees gerust zo zit het niet in elkaar. Volgens mij vindt iemand die hele dagen in zichzelf loopt te murmelen dat lang niet zo storend als ik het gevoel tegen mezelf aan het praten te zijn, vind.
Maar nu terug naar de vraag waar ik dat gevoel heb opgedaan... Wel, dat gevoel heb ik op deze blog opgedaan. Ik vind het namelijk fantastisch leuk om bedenkingen te posten op deze blog. Het enige nadeel is dat ik er geen idee van heb of mijn bedenkingen wel gelezen worden. Dus voelt het alsof ik gewoon tegen mezelf aan het vertellen ben over wat ik nu weer bedacht heb.
The last time I checked (dat klinkt gewoon het best in het Engels), was tegen jezelf praten toch wel een teken dat er iets psychisch niet in orde met je was. Dus begin ik nu naast het gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben, een gevoel te krijgen dat ik toch wel een beetje zot moet zijn om dit posten vol te houden, als toch niemand het leest. Ik vind een beetje zot zijn op zich heus niet erg, maar het enige probleem is dat ik van dat gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben af wil.
Ik zal dus strategieën moeten bedenken om van dit gevoel af te raken. Een eerste stap is al deze post. Omdat deze post nu eenmaal niet de bedoeling heeft om aan mezelf duidelijk te maken welk gevoel ik niet leuk vind, want dat weet ik al. Deze post heeft de bedoeling om mensen die deze post lezen aan te sporen een commentaartje achter te laten, zodat ik weet dat ik niet tegen mezelf aan het praten ben en me dus al iets minder zotjes zal vinden.
De volgende stap heb ik nog niet echt bedacht. Misschien zal ik opnieuw een heuse reclameactie moeten opstarten, maar dat voelt zo opdringerig. Ach... ik zal er nog eens goed over nadenken, misschien kom ik wel op een ludieke actie. Wat ik wel al weet, is dat subtiele reclameacties zoals een signatuur onder je e-mail, een tekstje bij je msn-nickname en een sticky post op je facebookprofiel niet helpen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
