examen MEOII (deel 2)

Dank je wel aan ieder die eens geduimd heeft voor mij!

Weet je, in mijn vriendengroepje van de klas ga ik door als iemand die je toch wel goed kan noemen in statistiek (zijnde mijn vak MEOII) . Ondanks al dat vertrouwen in mij, was ik toch immens zenuwachtig voor het examen. Je kent dat wel, anderen op de zenuwen werken, buikpijn, ijsberen en dergelijke meer...

Het examen op zich viel eigenlijk heel goed mee hoor. Ik begon nogal gestresst en gehaast omdat iedereen ons op het hart gedrukt had dat we ons moesten haasten want dat we te weinig tijd zouden hebben. Maar ik zag al gauw dat ik qua tijd zeer goed zat en ben op mijn gemak beginnen werken. Spss en Amos zijn beide erg braaf geweest en hebben gedaan wat ze moesten doen, of ik dat ook gedaan heb, is een andere vraag.

Ik hoop trouwens dat ik de juiste cijfertjes uit de juiste kolommetjes op de juiste manier op mijn blad heb geschreven. Soit... dat zullen we wel zien als we t resultaat krijgen.

Bij deze kan ik dus met vreugde melden dat mijn eerste examen al achter de rug is. (en ook al twee presentaties, wat ook een pak van mijn hart is)
Verder kan ik ook melden dat ik me een dag vrij genomen heb gisteren als beloning, maar nu dus weer aan het werk moet...

examen MEOII

Vandaag om 13uur heb ik mijn eerste examen. Je denkt nu vast: 'hoe kan dat nu? een examen in de inhaalweek? mag dat wel?'
Awel... ze hebben daar iets op gevonden: Ten eerste heet het examen niet examen, maar praktische proef. Ten tweede staat het examen (praktische proef) maar op 20 punten van de 50.
Dus bij deze mogen ze op die manier wel een examen geven in de inhaalweek.

Eigenlijk zou ik nu moeten herhalen voor dat examen. Maar ik heb al mijn oefeningen gemaakt, uitleg gegeven aan mijn klasgenootjes en heel erg hard gewerkt bij het groepswerk van dit vak, zodat ik mijn cursus al beu ben en er niet meer naar wil kijken tot op het examen zelf. Het is namelijk een open boek examen.

Het examen begint dus om 13uur en duurt tot 16uur. Dat zijn 3 hele uren examen. Je kan nu denken dat dat tijd genoeg is, maar blijkbaar is dat niet zo. Ik kan natuurlijk niet uit ervaring spreken, al moet ik zeggen dat het examen vorig jaar ook maar nipt was. Maar ik heb uit vele bronnen die hun examen al gemaakt hebben gehoord dat het een race tegen de tijd is en dat er van overlezen zelfs geen sprake is.
Ik zal dus de juiste getalletjes van mijn computerscherm moeten overschrijven en dat in een sneltempo. Aiai, dat laat veel ruimte voor vergissingen.
De volgende vrees die me nu nerveus aan het maken is, gaat over de programma's die we voor die praktische proef moeten gebruiken. Ze zijn genaamd: spss en amos. Beide zijn wel cool hoor, maar ook irritant. Ze lopen soms vast en al of doen niet wat ze moeten doen. Als je een oefening aan het maken bent, is dat gewoon irritant. Als je een examen aan het maken bent onder extreme tijdsdruk is dat een ramp!

Soit... ik zal maar eens diep in en uit ademen en nog eens kijken in mijn cursus of ik alles wel goed weet staan.

OPO

Je vraagt je misschien af hoe ik aan zo'n rare titel voor een post kom. Wel eigenlijk is het een afkorting. (Dat wist je niet he?)
En je wil vast wel weten voor wat die afkorting staat. Awel, t is de afkorting van mijn vak: Ontwikkelen van Pedagogische Omgevingen. OPO dus.

Wel voor dit vak moesten we dus, raar maar waar, een pedagogische omgeving ontwerpen. En dat op pakweg een maandje tijd. Zottekes werk dus.
Maar ik kan jullie mededelen dat onze (We moesten in groepjes van 3 ontwerpen. Dus in mijn groepje zaten naast mezelf ook Nathalie en An) pedagogische omgeving, meer bepaald een website, af is. Cool he!

Jullie mogen er allemaal eens naar gaan kijken! (en zeker de mensen tussen de 16j en de 20j worden enorm aangeraden om te gaan kijken omdat het speciaal voor hen gemaakt is en het invullen van het evaluatieformulier zou hierbij ook een grote hulp zijn)

Klik gewoon hier en dan kom je vanzelf op de website. Over wat ie gaat mogen jullie helemaal zelf ontdekken, want ik ga stoppen met typen en van mijn verjaardagstaart gaan smullen.

typisch

Laatst had ik even tijd om na te denken. Dat was eens leuk, maar daar gaat het hier eigenlijk niet om. Het gaat hier over wat ik aan het nadenken was.

Ik heb nu al een paar keer op korte tijd zinnetjes gehoord die erop neerkwamen dat er blijkbaar iets aan mij is dat mij van anderen onderscheid. Iets dat 'typisch Veerle' is.
Ik vroeg me dan ook af wat dat iets nu eigenlijk was. Wat maakt dat als ik een tekst typ, je daaraan kan zien dat ik die geschreven heb? (zonder het feit dat mijn naam eronder staat mee te rekenen) Of wat maakt dat sommige dingen die ik zeg typisch voor mij zijn? Heb ik dan zoveel originele ideeën waar niemand anders over nadenkt? Of denk ik juist zo weinig na dat het typisch wordt?

Ik ging dan ook ten rade bij Jonas (hij is toch een van de mensen die mij het best bij deze vragen zou kunnen helpen) om te weten te komen wat dat iets nu eigenlijk moge zijn.
Hij beaamde dat er weldegelijk zo een iets was... maar blijkbaar was dat 'iets' heel veel en weinig tegelijk en blijkbaar ook niet benoembaar.
We kwamen wel tot een interessant gesprek over wat je leuk kan vinden aan iemand en wat minder leuk. Maar tot een duidelijke definitie van wat 'typisch Veerle' nu eigenlijk inhoud, kwamen we niet. 'But then again' (bij gebrek aan de nederlandse uitspraak hiervoor) misschien is het maar beter zo'n iets niet te benoemen en gewoon blij te zijn dat het bestaat.

Dan begon ik nog verder te denken. Als ik dan een iets bezit dat mij typeert, bezitten de anderen dan ook zoiets? En zou ik dat dan kunnen benoemen of gewoon maar weten dat het er is?

Ik kon besluiten dat volgens mij iedereen wel iets typisch heeft. Hoe beter je ze kent hoe meer dit duidelijk wordt. Maar misschien is zoiets dus gewoon niet benoembaar, want als je t in woorden giet... loop je dan niet het gevaar mensen te verengen tot enkele kenmerken?

Toen was echter mijn tijd voor nadenken opgedacht. Antwoorden heb ik dus nog niet en misschien ook wel nooit. Maar 'k heb wel stof tot nadenken en misschien jij nu ook?
Nu wachten op een volgend gaatje om verder te denken...

even kort voor het slapengaan

Eigen aan een dipje en weinig tijd hebben, is vaak een slaaptekort. Ik ben aan het werken aan de oplossing daarvoor, nl. meer slapen. Maar dat is eigenlijk geen eenvoudige taak, wegens het weinig tijd gedeelte. Want weinig tijd wil zeggen dat je heel erg druk bezig bent en dat je pas laat beseft dat je eens moet ophouden met bezig zijn en gaan slapen.
Ik ga nu dus binnenkort gaan slapen, want het besef dat ik eens moet ophouden met bezig zijn voor vandaag is al tot me doorgedrongen. Deze post zal dus kort zijn en net voor het slapengaan, wat dus de titel verklaard. Handig he?!

Bij deze kan ik iedereen dus ook laten weten dat ik de plotse drukke activiteit op verschillende blogs heb opgemerkt. Maar dat ik me eventjes afzijdig moet houden, aangezien ik nu eenmaal het besef heb dat ik even moet ophouden met bezig zijn, ten einde mijn oplossing van meer slapen een kans te kunnen geven.
Bij deze weten jullie ook dat ik weldegelijk jullie blogleventjes in de gaten houdt en graag weet waar jullie mee bezig zijn. Het leven is echter druk en een mens moet geduld hebben. Maar dat hebben jullie vast wel.

Ook wil ik nog eventjes zeggen dat ik weet dat zwemmen ook goed is voor de conditie. Vorig jaar heb ik dat eens een klein tijdje volgehouden om wekelijks te gaan zwemmen. En ik denk dat mijn maximum lag tussen de 40 en 50 baantjes. Zwemmen doe ik trouwens best graag, zo baantjes trekken werkt ontspannend vind ik. Het enige vervelende vind ik het gedeelte waarin je koud hebt (ik haat het om kou te hebben, zoals Jonas wel kan beamen) en ik kan ook niet echt alleen gaan zwemmen omdat ik niet altijd met mijn lenzen zwem. (ik zwem niet zo graag met mijn lenzen omdat ik een gebrek heb aan een goede duikbril en dat gebrek maar niet kan oplossen wegens een gebrek aan tijd wat ons weer naar het begin van deze post zou leiden.) Op momenten dat ik dus zonder lenzen zwem, heb ik een gids nodig, want anders loop ik gegarandeerd overal tegen. Ik word blind volgens mij... Al zei mijn oogarts dat dat niet waar was. Maar ook al is hij een specialist, ik geloof daar niks van, ik word blind en daarmee uit. (hihi, blijkbaar ben ik soms koppig)
Anyway, verder over zwemmen gesproken, ik vind het een heel goed gedacht van Jolien om volgend semester eens wat te gaan zwemmen. Dus ik ben zeker kandidaat!

Verder kan ik jullie ook mededelen dat ik al minder paniekaanvallen en dergelijke heb dan in het begin van mijn dipje. Ook minder slechte dromen en minder doemgedachten. Wel heb ik nog steeds een heel lage drempel als het aankomt op het inkasseren van kleine en grote tegenslagen. En mijn zelfvertrouwen... tjah... daar gaan we het ook even niet over hebben.
Alles gaat best ok met me, zolang ik bezig gehouden wordt en niet de tijd krijg om te piekeren. En wegens mijn eerste kommentaar over mijn weinig tijd, word ik dus wel serieus bezig gehouden. En ik heb ook van die lieve vrienden die me mailtjes sturen en met me afspreken om naar mijn gezaag te luisteren en mij bezig te houden. Fantastisch vind ik dat!!
Verder is mijn kritieke punt nog altijd mijn stage en het stageverslag. Maar ach, iedereen heeft zo wel zijn achillespees zeker? (trouwens, ik heb laatst gelopen met slechte sportschoenen en zonder steunzolen, en geloof me vrij, ik heb zeker een achillespees, of toch zeker een pees in mijn enkel, want ie deed zeer! ;) )

Nu kan ik jullie als afsluiter nog mededelen dat ik blijkbaar totaal geen besef heb van kort of lang, maar soit...

golfjes

De laatste tijd ben ik een beetje als een golfje (een moe golfje weliswaar). Ik ga zo'n beetje op en neer en soms een beetje ertussen.

Nu ik jullie in mijn vorige post al laten weten heb over het 'neer'-gedeelte van mijn golfje, wil ik jullie ook wel enkele stukjes vertellen van mijn 'op'-gedeeltes.

Zo heeft mijn mama ooit nog naailes gevolgd (en ik ga dat later zeker ook nog volgen, maar daar gaat et em nu niet om) en toen ik naar een feestje moest, verkleed als sprookjesfiguur, kwam dit enorm van pas. Zo zijn we samen stof gaan kiezen, hebben we patronen gemaakt, met krijt op de stof getekend, speltjes gestoken en verstoken en tenslotte ook geknipt. Mijn mama heeft dan ook haar naaimachine boven gehaald en haar vaardigheden tenvolle benut. En zo ben ik nu de erg trotse eigenares van een prachtige rode cape om roodkapje mee te spelen!

Verder heeft Nathalie me kunnen overhalen dat lopen misschien wel een itsiepietsie goed zou zijn voor mijn conditie en dat ik me nu toch maar eens over mijn hekel aan lopen moest zetten. Vorige week dinsdag heb ik dan ook mijn eerste kleine mini-beetje gelopen. Wie weet wat dat zal geven?

Ook hebben mijn zusje en een blad papier mijn mama en mij deze week 'the riverdance' aangeleerd. Deze vrijdag hebben we t resultaat dan uitgetest op de opendeurdag van mijn zusje haar volksdansgroep en t lukte!!! Fantastisch he!!

En verder nog een heeeel belangrijk 'op'je. Namelijk al mijn vriendjes en mijn vriendinnetjes die luisteren naar het gezaag van mijn 'neer'tjes en er speciaal voor mij zijn met oortjes, oogjes, adviesjes en knuffels!

Nou ga ik maar nog wat verder golven...
Knuffel !

een weetje

Tijd heb ik nog steeds niet, maar soms dwingt je lichaam je mentaal of fysiek toch om tijd te nemen.

Zoals jullie vast weten ben ik iemand die graag zorgt voor andere mensen. (alle, ik hoop toch dat jullie weten dat ik altijd klaar sta voor jullie)
De enigste waar ik in mijn hele leven nog bijna nooit voor klaargestaan heb of voor gezorgd heb, is mezelf. En dat breekt me nu een beetje zuur op.

Ik wil jullie bij deze laten weten dat ik misschien wel een beetje jullie hulp zal nodig hebben om te leren voor mezelf te zorgen. En verder mogen jullie ook weten dat op een vraag hoe het met me is, ik niet 'goed' kan antwoorden, of ik zou aan het liegen zijn.

'k Ga niet verder uitwijden, dit is nog steeds een publieke blog en ik ben niet dapper genoeg om mijn hele leven hierop te smijten.

Toegeven aan jezelf dat er iets mis is en dat je het niet zelf kan oplossen, is bijna het moeilijkste wat er is.


knuffel

tijd

Ik heb mijn blog alweer een tijdje schromelijk verwaarloosd. Bij deze mijn excuses hiervoor.
Waarom dit zo gekomen is, heeft alles te maken met tijd. Of beter gezegd het heeft alles te maken met een gebrek aan tijd.

Zo moet ik tot mijn spijt mededelen dat het gebrek aan tijd nog steeds aanwezig is. `Maar je bent nu toch iets op je blog aan het zetten?`denk je misschien? Ja, dat is wel zo. Maar dit momentje noem ik geen tijd... eerder een klein gaatje tussen werken en lesvolgen in. Want wanneer je na elke zin op je uurwerk kijkt of je niet beter al naar de les vertrekt, dan kan je bezwaarlijk zeggen dat je tijd hebt he?

Dus bij deze laat ik jullie nog eventjes met rust... tot ik nog eens een gaatje vind, of beter nog: tot ik nog eens tijd heb!

PS: een kleine positieve noot: Mijn gebrek aan tijd nu, geeft me misschien voldoende stof voor postjes wanneer ik wederom eens over tijd (of een gaatje) beschik.

aftellen

Aftellen kan leuk zijn, zo heb je het aftellen voor nieuwjaar, aftellen naar je verjaardag, aftelrijmpjes...

Maar eigenlijk is aftellen helemaal niet leuk. Het is wachten, wachten en nog eens wachten. (en ondertussen heel erg afzien) Niet dat ik geen geduld heb hoor...

Zucht...

Nog 10 uur!

Dat is echt lang als je aan het wachten en aftellen bent...
Aftellen is echt niet fijn!

tijden veranderen

Dit weekend is de mini-jungle voorgoed verdwenen uit onze tuin. We hebben nu weer gewoon gras. Het enige wat ons nog herinnert aan de mini-jungle zijn achtergebleven bladeren en twijgjes en spijtig genoeg ook een kapotte wasdraad.

Maar dit is niet de enige verandering die zich dit weekend in onze tuin voltrokken heeft. Zo is er een einde gekomen aan onze grote tuin waar mijn broer, mijn zusje, onze buren en ik vroeger veel in geravot hebben. Ook de doorgang van op straat naar onze tuin is verleden tijd. Spijtig spijtig... afscheid nemen doet zeer.
Ook onze moestuin en onze komposthoop zijn niet meer de onze. Mijn opa kwam voor de laatste keer in de moestuin werken en het witloof ophalen. Gedaan met boontjes, aardappelen, witloof, prei, sla,... uit de tuin. De winkel zal een betere klant aan ons hebben.
We hebben wel nog onze 'rode besjes'-struiken en braambessenstruiken kunnen redden.
Hoe komt dit allemaal zo plots zou je kunnen denken? Wel, dat gedeelte van onze tuin hadden we officieus in vruchtgebruik. Maar nu maakt de eigenaar er zijn eigen privé tuin van, dus is het afgelopen met de grote tuin.

Ach... aan alle mooie liedjes komt een einde... Ik prijs me wel gelukkig dat ik als kind de kans gehad heb zo'n grote tuin te hebben, dat we putten konden graven in het gazon en mijn opa konden helpen spitten, dat we op schattenjacht konden en moddertaartjes konden bakken, dat vrienden langs konden komen, zonder heel ons huis door te moeten (vooral als we in de tuin gevoetbald hadden en vol gras hingen, mijn mama en onze living waren daar vast heel dankbaar voor)

Ik werd dit weekend dus weer eventjes met mijn neus op de feiten geduwd. Tijden veranderen en ik word ouder...
Bij deze neem ik nog een genietend slokje van mijn gemberthee en wacht ik geduldig op commentaartjes, reacties op de gele laarsjes en tot mijn inspiratie wederkeert...

doodgewoon niet veel

Zoals ik al tegen sommige mensen vertelde, hoef je niet zoveel mee te maken om toch wat te vertellen te hebben. Echt waar!
Al is het natuurlijk eenvoudiger en voor de hand liggender om veel te schrijven als je veel meemaakt. Al moet ik zeggen dat op momenten dat ik veel meemaak, ik juist geen tijd heb om veel te typen op mijn computer.

Vandaag was weer zo'n dagje waarop ik eigenlijk niks heb meegemaakt. En eigenlijk heb ik daar immens van genoten. Een beetje lang slapen (maar toch niet lang genoeg, maar dat is nu eenmaal iets dat zichzelf niet oplost in een nacht), een beetje lezen, mijn fiets halen bij de fietsenmaker, vers brood halen bij de bakker.......

Ja, het is best leuk eindelijk mijn fiets terug te hebben. Hoe lief mijn mama en mijn zusje ook waren om hun fietsen aan mij uit te lenen, toch is het leuk mijn eigen fietsje terug te hebben. Bleek zelfs dat naast het kapot zijn van mijn buiten- en binnenband, er zelfs twee spaken kapot waren in mijn wiel! Komt da tegen...

Oh ja, gisteren heeft mijn broer mijn laptop in orde gebracht. Ja hoor, ik heb een nieuwe laptop. 't Is niet zo'n vree sjieken, gewoon die via den unief. Meer geld heb ik nu eenmaal niet en hij dient eigenlijk gewoon om op te werken voor school. Want zoals je weet is het een half uur fietsen naar mijn school en vorig jaar verloor ik door springuren enorm veel tijd. Dit jaar ben ik dus van plan minder tijd te verliezen door gewoon op school op mijn laptop te werken. Handig he?!

Nu ga ik mijn doodgewone avondje verder zetten met een beetje avondeten. Want ik ben al zeker 3 keer geroepen, dus dat betekent dat als ik nog langer wacht, mijn eten koud zal zijn. En zeg nu zelf, het zou toch een beetje te veel van t goede zijn als ik dan nog een post zou posten over het feit dat mijn eten koud was vandaag... Dat ga ik jullie nu ook weer niet aandoen.

Nog een prettige dag! En geniet van de kleine dingen!

een beetje uit

Nou ben ik de laatste tijd niet echt mijn vrolijke zelf (en niet alleen door mijn weggelopen inspiratie), maar toch blijf ik niet thuis hele dagen nutteloos rondhangen. Niet dat ik dat niet zou willen hoor, maar ik heb van die goede vrienden die me blijven onder de mensen sleuren en me zodanig afleiden dat ik me nog amuseer ook.

Zo ben ik maandag, al was ik al immens moe, uit geweest naar een gezelschapsspelletjes avond van GRAS. Er was niet zo'n immense opkomst, maar het was gezellig en dat is het belangrijkste. 't Was trouwens alweer een tijdje geleden dat ik met mijn buurmeisje Elke ergens heen geweest was, dus dat was zeer mooi meegenomen. Om half elf verlieten we de spelletjes, ik spijtig genoeg om naar huis te gaan, de rest om de chocolade onveilig te maken en daarna nog andere Gentse straten denk ik. Anyway, voor wat er na de spelletjes gebeurde, moet je bij Jonas zijn.

Gisteren voormiddag moest ik dan weer, na een weekje verdiend verlof vol 'verslagschrijven', naar mijn stage. Het was voor een vier uur durende teamvergadering. Maar dat viel allemaal wel goed mee hoor. Vandaag moet ik terug en wordt het wat moeilijker voor me, maar we zien wel hoe dat op z'n pootjes komt (of juist niet).
Maar over dat alles gaat het nu eventjes niet in deze post, het gaat hier over mijn uitstapjes van de laatste avonden. Want ook in Gent wordt er door mij af en toe eens een stapje in de wereld gezet.

Zo ben ik gisterenavond naar een film van t filmfestival geweest samen met Lotte. 't Was trouwens erg leuk om Lotte nog eens te zien en wat bij te kunnen kletsen. Echt, na de film hebben we nog veel gebabbeld en moest het niet zo laat geweest zijn, ik had nog lang verder kunnen kletsen. Dat is echt wel heerlijk aan vriendschappen, dat je goed kan praten met elkaar, zelfs al zie je elkaar heel weinig.
De film in kwestie was een film uit Sri Lanka, Butterfly Wings geheten. Het ging echter niet over vlinders hoor, dat was eerder symbolisch. 't Ging over een straatjongentje en zijn gezin. Echt ontroerend en aangrijpend hoor. (Verder kan ik eigenlijk niet veel zeggen over de film, je zou em moeten zien. Ik ben trouwens immens slecht in het becommentariëren van films, dus daar ga ik me niet aan wagen.) De regisseur was trouwens aanwezig voor commentaar en vragen na de film. Dat had ik eerlijk gezegd nog nooit meegemaakt.

mini-jungle (deel 2)

Het is nu maandagvoormiddag en ons grasperk is nog steeds overgroeid door een mini-jungle. Al is de mini-jungle op sommige plaatsen wel moeten wijken en ziet het er hier en daar een beetje gecultiveerd uit.
Tjah... mini-jungles verschijnen misschien wel snel, maar verdwijnen dat is andere koek. Zeker als de opruimer van dienst een deadline heeft waardoor de mini-jungle nog even kan overleven.

Ach, het is eens een ander uitzicht als je 's morgens aan het ontbijten bent. En het is ook wel grappig om in rond te wandelen. Onze wasdraad vond het minder leuk en is geknapt... maar ach, met de winter die eraan komt, heeft de wasdraad toch een vakantietje.

Voor mensen die een idee willen hebben van onze mini-jungle (met super deluxe doorgang!)


Verder wil ik jullie ook het mooie resultaat van de gesnoeide bomen niet onthouden. Want al die taken en bladeren komen weldegelijk van bomen. Die bomen zien er trouwens plots stukken langer uit en er komt merkelijk meer licht in ons huisje binnen.

mini-jungle

Gisteren namiddag groeide er een mini-jungle in onze tuin.
Ja hoor! Ik lieg niet! Een echte mini-jungle was het. Ik zeg was, omdat de mini-jungle vandaag alweer aan het terugtrekken is. En dat vind ik helemaal niet erg, want zeg nu zelf, een mini-jungle is nogal nefast voor een mooi gazonnetje.

Ik zal mezelf even verklaren voor alle lezers die hier nu met ogen als vraagtekens naar hun computerscherm zitten te staren.
Gisteren kwam mijn nonkel langs met een grote elektrische zaag. Daarmee hebben hij en mijn papa onze bomen gesnoeid. Ik weet het, door de hitte van september en oktober was het nog een beetje te vroeg op het jaar om met snoeien te beginnen, maar soit, het is nu zo.
Er was heel veel snoeiwerk aan en dat duurde een hele namiddag. (aan mijn verslag schrijven ging nu nog slechter door het lawaai) Anyway, naargelang de bomen kaler werden en het in ons huis klaarder werd door het extra licht, groeide in onze tuin een mini-jungle van takken en bladeren en nog meer takken en bladeren.

Mijn nonkel vertrok weer tegen de avond met de mooiste, grootste takken voor zijn haard en een mini-jungle van takken en bladeren bleef achter en bedekte ons grasperk. (niet dat ons gras zoveel voorstelt, dus zo'n enorme schade zal er wel niet zijn)

Nu is het dus de volgende dag, de mini-jungle is niet verdwenen deze nacht, maar is nu wel op de terugweg. Dit is best logisch, want mijn papa is de takken en de bladeren aan het opkuisen. Dit om ons gras weer gras te laten zijn en dus is het gedaan met onze mini-jungle.


Oh ja, by the way... mijn inspiratie is nog steeds zoek en dinsdag begint mijn stage weer voor de laatste twee weken. De jacht is dus nog steeds geopend. En willen jullie een beetje duimen ook?

Knuffel!

mijn eerste les van dit academiejaar

Vandaag had ik dus mijn eerste les van dit academiejaar. Alle, in feite klopt dat niet helemaal, want het is een vak waarvan ik de eerste twee lessen al gemist heb, maar het is dus de eerste keer dat ik geweest ben. Het is een vak voor de AILO dat ik tevens als keuzevak gepakt heb, zodanig dat ik mezelf niet te veel belast dit jaar. (want mijn stage heeft en zal nog veel van mij vragen en mijn scriptie wordt dit jaar ook een grote bezigheid)

Soit, de les zelf was best ok hoor. 't Deed wel vreemd om nog eens in de les te zitten. We waren met z'n heel weinig, blijkbaar volgen er niet zoveel mensen: 'vakdidactiek theorie: orthopedagogische en sociaal agogische vakken'

Gelukkig was Helena er en zag ik nog eens een vriendinnetje terug. Dat is altijd prettig.
Gelukkig ook dat zij de vorige twee lessen wel kon gaan en ze zo vriendelijk was om mij haar nota's te lenen zodat ik die kan kopiëren. Tof he!

Anyway, de les ging over attitudes van leerkrachten en hoe je concreet kan zien dat iemand die attitude heeft. Best interessant, zeker omdat we het zelf moesten invullen en bespreken in groepjes en met de hele groep en zo. Ik ben normaal niet zo'n mega fan van interactie in de les omdat ik dat altijd zo vervelend vindt om te moeten praten voor een grote groep. Maar nu was het niet zo'n grote groep en je moest ook niet echt iets zeggen, maar af en toe als ik iets echt wilde zeggen heb ik het wel gedaan. Normaal is dat niet zo'n groot probleem meer voor mij, maar met wat ik de laatste tijd heb meegemaakt, is dat weer een iets grotere moeilijkheid geworden. Maar alles ging dus goed en het was zelfs naast saai ook een beetje interessant. Dus ik ben trots op mezelf!

Verder mag je me altijd contacteren als je meer wilt weten over de benodigde attitudes voor leerkrachten. (dat zijn trouwens attitudes die de leerlingen ook moeten ontwikkelen, maar ja, een leerkracht moet voorleven wat hij/zij verwacht van zijn leerlingen)

Oh ja, nog 1 klein dingetje. Heeft er al iemand een glimp opgevangen van mijn inspiratie? (je mag haar ook omkopen, maar niet met zoetigheid, neem liever een stuk fruit, da's gezonder. En ja... ik heb nu eenmaal altijd een gezonde portie inspiratie gehad)

Inspiratie gezocht...

Deze week had ik een weekje 'verslagschrijven' gepland. Ik zit dan ook het gros van de dag met mijn ogen op mijn computerscherm gericht en mijn vingertjes op het toetsenbord. Dit 'verlagschrijven' is echter moeilijker gebleken dan ik gehoopt had. (alhoewel ik wel ervaring genoeg heb met 'verslagschrijven' om te weten dat mijn hoop toch utopisch was)
Ik schrijf nu dus niet in teleurstelling omdat mijn verslag maar niet vooruit gaat, dit levert namelijk niks op. Ik ben in tegenstelling blij met elke letter, woord, zin en pagina die ik schrijf. Ik schrijf momenteel wel een los fladderend klad, wat wil zeggen dat er bij vele stukken nog meer tekst bij moet, er veel geherfraseerd moet worden en sommige stukken gewoonweg voor de prullemand zullen zijn.
Soit, is het zo niet dat de beste werken geschreven worden?

Ik heb echter gemerkt dat het 'verslagschrijven' niet alleen moelijk is op zichzelf, maar dat ik ook kamp met een tekort aan inspiratie en dat maakt 'verslagschrijven' toch wel extra moeilijk.

Hoe weet ik dat ik inspiratietekort heb?
Awel, ik kan dat merken aan vele tekenen. Zo kan ik bijna niet meer inslapen (wat heel veel met inspiratie te maken heeft). Ook heb ik een inspiratieloos humeur. Dat is echt moeilijk uit te leggen. Maar er zijn zo van die momenten dat een mens zich echt geïnspireerd voelt, dan komen er de zotste en leukste ideeën uit je hoofd spruiten en voel je je vrolijk en heb je zin om wel honderden dingen uit te voeren. Momenteel heb ik dat dus niet. Ik kan me maar niet tot zo'n dingen aanzetten, wegens een gebrek aan inspiratie dus. Nog een punt waarop ik het merk is mijn moeite om verjaardagscadeautjes te bedenken. En aangezien er redelijk wat mensen verjaren of verjaart zijn, wordt het wel een beetje erg vervelend, zo inspiratieloos zijn.
En als laatste wil ik gewoon melden dat inspiratieloos leven gewoon niet zo amusant is.

Vandaar, niet alleen voor mijn verslag maar eigenlijk voor mijn hele levensplezier (en mijn nachtrust) zou ik graag mijn inspiratie terugvinden. Als iemand ze gezien heeft, zeg dan dat het spelletje lang genoeg geduurd heeft en dat ze thuis verwacht wordt! (oh ja, mijn inspiratie kan best koppig zijn, dus je mag ze heel streng toespreken)

Alvast bedankt aan alle zoekenden
(en moesten jullie ooit iets kwijt zijn, laat me maar weten)

Foto's feestje

Zoals ik jullie al liet weten, heb ik een tijdje geleden een feestje gegeven. Ik was daar echter niet de enigste met een fototoestel. Er zijn dus nog foto's in de omloop van mijn feestje, zoals jullie op Jonas zijn blog konden/kunnen lezen.

Ik hoop by the way, dat de link werkt, want ik heb dat nog nooit uitgetest. Ik kan er echter niet zo'n leuk kleurtje aan geven als Jonas dat kan. Ik heb daar nog uitleg voor nodig vrees ik. Zo wilde ik ook een backlink (of hoe dat ook heet) maken, maar ik snap niet veel van de online-uitleg.
Dus als er iemand zich geroepen voelt om mij uit te leggen hoe ik dit allemaal kan fiksen, graag...

Veel nagenietgenot! (want de foto's spreken echt wel boekdelen over onze hervonden kindsheid)

Herfst

Volgens mij is de herfst begonnen.
Hoe kom ik daar zo plots op vraag je je misschien af? Wel, het zit zo.
Het is fris en regenachtig buiten. Het waait veel. Onze straat ligt vol hazelnoten (al dan niet kapotgereden) en bladeren. Op mijn stageplaats ligt het vol kastanjes, vooral kapotgereden. En als de jongeren buiten roken, komen ze bibberend weer binnen. (en ik zelf ga liever niet mee naar buiten)

Verder heb ik besloten mijn winterjas naar de kuis te doen, zodat die fris gewassen de winter zou kunnen ingaan. Aan zo'n dingen denk je toch enkel in de herfst?
Ik kan niet meer gewoon in mijn t-shirtje rondlopen en op straat merk ik dat mijn zomerjasje een beetje dunnetjes begint te worden en maak ik gaarne gebruik van mijn sjaal.

Niet dat die sjaal zoveel geholpen heeft, want een of andere smerige verkoudheid heeft zich op mijn longen gezet. Zo'n verkouden gevoel (niet te erg, maar toch present en heesmakend) geeft echt wel een extra dimensie aan mijn herfstgevoel.

Ook begin ik bij het dragen van rokjes toch wel heel dankbaar te zijn voor mijn nylonkousen. En mijn botjes zullen binnenkort weer welgekomen mijn teentjes warmhouden.
Ik heb daarnaast ook niet meer zoveel zin in ijsjes, maar meer in soep en thee.

Met andere woorden, redenen genoeg voor mijn stelling dat de herfst begonnen is. Iemand een bezwaar?

Knuffel

Een feestje

Het weer is er echt niet naar vandaag, echt typisch Belgisch regenweer. Maar zaterdag was het gelukkig niet zo en scheen het zonnetje op ons bolletje!
Zaterdag was namelijk mijn verjaardagsfeesje, aan zee voor de verandering. Er was een grote opkomst, we waren met z'n elven!

Ik had graag Jolien, Pieter en Josefine ook uitgenodigd, maar dat kon spijtig genoeg niet. Telkens als ik mijn adresboek overliep moest ik me inhouden om jullie adressen er niet bij te zetten. Spijtig spijtig en zo zullen er vast nog momenten komen. Maar ik bekijk het positief, t is een teken dat jullie erbij horen en ferm gemist worden!

Maar door deze blog, kunnen jullie er toch een beetje bij zijn en kunnen diegenen die er wel waren alles nog eens beleven.

Het begon allemaal met een afspraak om 14 uur aan het station van Gent Sint-Pieters. En voor wie het niet zou kunnen geloven, van mijn gasten was Floris de eerste! (Geef toe, daar kan hij nu toch het komende jaar mee stoefen he?)
Iedereen was goed op tijd (tot mijn vreugde, want anders was het probleem-probleem) en we haalden zonder problemen de trein. 't Is wel een splitstrein en we zaten in de verkeerde wagon waardoor we bijna naar Blankenberge gingen. Maar ook dat kwam allemaal goed.
Na een uurtje rustig praten op een rustige trein kwamen we aan in Heist. Ook daar scheen het zonnetje! Heerlijk!





Eens in het appartement werd er gedronken en gegeten en natuurlijk ook pakjes opengendaan!
Ik kreeg veel leuke cadeautjes! Echt dank je wel aan iedereen!
Maar één cadeautje stak er toch een beetje bovenuit. Zoals je kan zien ben ik nu de trotse eigenares van twee schattige gele laarsjes!







Na de pakjes werd het tijd om het strand en de zee met onze aanwezigheid te vereren. Ook hier werden vele foto's getrokken en er werden zotte sprongen gedaan, in de lucht of naar de belletjes van Elkes bellenblaas.

Ik vond het feestje echt gezellig! (een opkikkertje dat ik echt nodig had) Voor mij was het zeker geslaagd en ik denk dat iedereen zicht goed geamuseerd heeft.
(Voor meer foto's verwijs ik iedereen door naar mijn space: http://najmanji.spaces.live.com en voor de foto's die Martin getrokken heeft, verwijs ik iedereen door naar Martin.)

Knuffel!

Chocoladekoekjes

In navolging van Pieter wil ik jullie allen laten meegenieten van mijn nieuwe chocoladekoekjes-recept. Sommigen zullen ze zaterdag kunnen proeven, anderen zullen ze misschien eerst zelf moeten bakken om dan zelf te proeven en uit te delen.

Het recept is doodeenvoudig en zal ik gaarne met jullie delen: (k heb het trouwens niet zelf uitgevonden, maar ergens van internet geplukt en wat naar mijn hand gezet)


Ingrediënten:

100 g pure chocolade (het lukt vast ook wel met een andere soort chocolade, maar dat is op eigen risico. Zelf gebruik ik graag de pakjes pure chocolade van oxfam, die direct per 100 g verkocht worden. Handig he)
100 g boter
150 g suiker
1 ei
250 g bloem
1/2 zakje bakpoeder
1 zakje vanillesuiker

Het maken zelf:

Eerst weeg je al je gerief af en zo... (maar dat weten jullie wel) Daarbij kan ik je ook al vertellen dat je de chocolade in kleine stukjes moet hakken. Daarna verwarm je de oven voor op 180°C. Je doet de boter in een kom en mixt die (of snijdt die in kleine stukjes). Daarna voeg je de suiker, de vanillesuiker, het ei, de bloem en het bakpoeder toe. Dit mag je mengen met de mixer of gewoon met je handjes. (voor moest het je interesseren, t is een mixer met kloppers op he)
Als laatste meng je je stukjes chocolade erdoor. Daarna kan je weer kiezen, ofwel rol je je deeg uit en steek je het uit met vormpjes, ofwel maak je met je handjes zelf koekjes.

Die leg je dan op een bakplaat en je steekt het geheel ongeveer 15 min. in de oven.

Wanneer de 15 minuutjes om zijn, haal je ze uit de oven, laat je ze op een rooster afkoelen en daarna kan je ze lekker opsmikkelen.

Smakelijk!!

(en een knuffel voor wie wil)

tussentijdse evaluatie (deel2)

Je bent vast benieuwd hoe mijn tussentijdse evaluatie verliep. Ik kan er nu niet uitgebreid over verslaggeven (alhoewel ik wel al kan zeggen dat ik volgens mijn stagebegeleidster wel goed kan luisteren en er een verslag over maken --> let wel, dat is dan ongeveer het enige goede dat in die evaluatie over mij gezegd is).
Ik kan dus enkel al melden dat het niet zo'n optimale evaluatie was. Voor meer uitleg kan je altijd bij mij terecht of wie weet in een deel 3.

Knuffel

tussentijdse evaluatie

Op mijn stage bestaat zoiets als een tussentijdse evaluatie. Dat houdt in dat je zelf halfweg je stage een formuliertje invult. Er staan daar enkele puntjes op en je moet jezelf scoren op een schaal van 1-10 en daarbij ook noteren hoe je dat wil behouden of verder wil groeien (verbeteren zeg maar).
Dit dient ook als instrument om samen met je stagebegeleidster een evaluatiegesprekje aan te gaan. (dus met andere woorden te horen te krijgen wat je goed en wat je slecht doet en wat beter moet worden.)

Ik heb deze late voormiddag zo'n evaluatiegesprekje. Aiai, wat ben ik daar nerveus over. Dat begrijpen jullie vast wel als jullie weten dat het op mijn stage dit jaar niet zo vlotjes gaat en mijn stagebegeleidster en ik niet zo op elkaar afgestemd zijn (om het mooi uit te drukken).

Soit, even op de tanden bijten zeker? Al doen mijn tanden na een maandje al pijn daarvan hoor. Ik wou soms dat ik weer eventjes gewoon kon naar de les gaan en studeren... (wat ik me in november vast ga beklagen, maar kom)

Iemand zin om te duimen voor mij?
Ik laat jullie wel weten hoe het verliep...

het nieuwe academiejaar

Vandaag begon het nieuwe academiejaar voor alle uniefstudentjes en hogeschoolstudentjes. En het was druk op mijn faculteit heb ik mogen merken. Ik plaatste deze voormiddag mijn fiets tussen vele andere fietsjes in plaats van ergens tussen vele lege rekken.

Het vreemde is dat ik geen 'begin van het academiejaar' gevoel heb. Ik heb eerder het gevoel dat ik geen vakantie gehad heb. Maar ja, dat heb je als je scriptieonderzoek uitvoert in augustus en stage doet vanaf eind augustus.

Vandaag had ik trouwens een stage-intervisie. Voor wie het wil weten... dat is een momentje dat je met je medestudentjes in een klein groepje (namelijk al diegenen die begeleidt worden door dezelfde monitor) samenkomt bij je stagemonitor. Er werd ons daar gemeld dat onze stagemonitor nog maar een weekje op de unief werkt en dat we dus een andere krijgen. Zij was daar ook aanwezig, dus zo zie je maar... (Niet dat ik deze wissel erg vind)

Deze middag moest ik hard werken voor mijn stage. Maar wegens redenen die ik niet zomaar ga publiceren is dat er niet echt van gekomen. Wat stress niet allemaal met een mens kan doen. Het tovert vooral veeeel uitstelgedrag tevoorschijn.

Achach... het leven is niet eenvoudig, zelfs niet voor een doodgewone gentse studente...

Er is wel nog een lichtpuntje! Vanavond ga ik dansen op dansles!

een zaterdagje

Dagdag,

Voor al wie geïnteresseerd is in een zaterdagje gegrepen uit het leventje van een alledaagse Gentse studente:

Het begint allemaal met een wekker die afloopt om tien voor acht. Veerle wordt moeizaam wakker en bemerkt dat ze enkele muggebeten rijker is. Na het nieuws, een ontbijtje met een deel van de krant (een weekendkrant is veel te dik om op een half uurtje uit te lezen) zit ze alweer op haar fiets naar school. Een half uurtje (alle eigenlijk 25 minuten, maar over die 5 minuten spreken we niet) fietsen later, komt ze toe aan de unief voor een onderzoekje. (Dat trouwens goed mee viel, want de kindjes werkten hard en goed mee, zonder veel morren en waren super content met een voor hen onverwachte beloning van 10 euro.)
Na het onderzoekje vertrekt Veerle weer met haar fietsje naar huis. Heel de weg druppelt het, zo'n regen waar je net niet nat van wordt enkel zo heel wakkig. Het weer ziet er ook maar somber uit, het zonnetje van gisteren is compleet verstopt. Ach ja... je kan het niet beter benoemen dan typisch Belgisch weer.
Thuis wacht Veerle een lekkere boterhammetjes lunch en dan kan een echte zaterdag van rustig niet veel doen beginnen. Alle, niet veel... t is te zeggen... niet veel voor school of stage, maar juist dansles!

Zozo... nu zijn jullie weer helemaal mee met een doodgewone zaterdag... Zo zie je maar, er is niet altijd veel te beleven. Maar dat komt mss nog wel.

Zo heb ik kunnen merken dat september een maand is vol verjaardagsfeestjes. Het mijne niet uitgezonderd. Ik vraag me enkel nog af vanwaar ik in hemelsnaam de tijd ga halen om een taart te bakken, zo ergens tussen mijn stage door. Ik hou jullie op de hoogte!
(oh ja, voor moesten diegenen in het buitenland geld en tijd teveel hebben, je mag altijd afkomen naar Heist op (hoogstwaarschijnlijk) zaterdag 30 september.)

Knuffel!

Welkom

Welkom op mijn digitaal kamertje!

Om commentaar te geven op de blogs van mijn lieve vriendjes in het buitenland, moest ik zelf een blogje aanmaken.
Komt er nog bij dat ik dat zowieso van plan was. Want wij weten anders wel hoe het daar zit in het buitenland, maar hoe weten zij dan hoe het zit in het binnenland?

Dus bij deze een greep uit een alledaags Belgisch leventje...