Handleiding bij het eten van een zakje M&M's

Laat ik allereerst zeggen dat deze handleiding ook geldt bij smarties, maar om één of andere reden zijn die niet zo bekend, heb ik de indruk. Als kind at ik trouwens veel vaker smarties dan m&m's, maar op een bepaald moment is dat blijkbaar veranderd. Al heb ik er niet direct een idee van hoe en wanneer dat nu precies gebeurd is.
Ik heb trouwens altijd een boontje gehad voor smarties en heb dat nog steeds, maar m&m's verkopen ze volgens mij gewoon in grotere zakken... Wat je nu ook moge denken, ik ben geen m&m's of smartie verslaafde hoor. Al heb ik ze wel al gebruikt in cake en brood, maar kom...

Dit gezegd zijnde ga ik maar verder gaan met de inleiding op mijn handleiding. Een handleiding is volgens de Van Dale een gebruiksaanwijzing, die dan weer gelijk is aan een 'aanwijzing hoe men iets behoorlijk gebruiken moet'. In strikte zin is de handleiding die ik hieronder ga geven nog niet echt een handleiding denk ik. Maar volgens mij hoort het wel een echte handleiding te zijn. Dit omdat er volgens mij maar 1 correcte manier bestaat om m&m's (of smarties) te eten.

Allereerst, schaf je nooit m&m's (ik denk niet dat die brol in smarties bestaat) aan met noten of andere idioterij (behalve de chocolade natuurlijk, anders was het geen m&m meer).
Dus, als je de correcte zak in je bezit hebt, begint het eten. Je begint altijd met het eten van enkel de bruine m&m's (of smarties). Dit kan je naar eigen smaak 1 per 1 of per twee, of per handvol doen. Maar let wel dat er geen andere kleurtjes tussen sluipen. Oh ja, een goed verlichte kamer is hier wel een noodzaak. (In die zin vervallen deze regels wanneer je m&m's (of smarties) eet in de cinema, want dan zien ze er allemaal bruin uit, of zwart of grijs zo je wil.)
Als je het zoeken beu bent, stop je de zak gewoon weg in de kast. Geen probleem, er komt vast nog een moment dat je weer goesting hebt. Als je er zo goed als zeker van bent dat alle bruine m&m's (of smarties) op zijn en je hebt nog goesting, dan kan je een nieuw kleurtje kiezen. Hierbij is het heel belangrijk dat je niet te gauw over gaat naar het volgende kleurtje. Als je in je zoektocht naar je nieuwe kleur toch nog een bruin tegenkomt, moet je dat eerst opeten.
Je mag elk kleur kiezen als tweede kleur, behalve de oranje. Het eten van deze tweede kleur verloopt op geheel dezelfde manier als de bruine m&m's (of smarties). Je kan steeds verder eten tot je genoeg hebt of tot je aan de laatste oranje kleur zit.

Tot zover mijn handleiding bij het eten van een zakje m&m's (of smarties).
Alvast veel snoepplezier!

Oh ja, het lijkt misschien een omslachtige methode, maar het heeft zo zijn voordelen. Allereerst het esthetische voordeel en daarnaast ook het voordeel dat je heel traag m&m's (of smarties) eet, waardoor ze extra lekker smaken en ook ga je er minder van eten, waardoor je zakje m&m's (of smarties) langer mee gaat en je lijn er minder hoeft onder te lijden. Er zijn vast nog hopen voordelen, maar die mag je zelf ondervinden en hier posten.

Lichaamsbeweging of meer specifiek enkele sporten

In drukke tijden waar inpiratie gekanaliseerd moet worden naar verplichte schooltaken, is het moeilijk om spontaan dingen te bedenken heb ik gemerkt. Dat heeft zo zijn gevolgen voor het regelmatig posten op deze blog. Maar daar ga ik niet verder op ingaan, behalve dat dit bewijst dat alles uiteindelijk invloed heeft op alles, alleen niet direct. Maar dat is alles behalve iets dat ik bedacht heb, dat is gewoon een feit. Dingen die ik bedenk, kan je meer vereenzelvigen met het weergeven van mijn eigen mening veronderstel ik. Dus heeft het geen zin om in deze post verder in te gaan op een feit, tenzij ik er iets rond bedacht had, maar dat is dus niet het geval.

Maar ondanks mijn gebrek aan verhelderende inzichten de laatste dagen, heb ik wel nog wat te vertellen. Ik wil het namelijk eens over lichaamsbeweging hebben. Nu vraag je je vast af wat ik in hemelsnaam over lichaamsbeweging te zeggen heb. Ik ben nu eenmaal niet bepaald de meest sportieve persoon die er op deze aardbol rondloopt. Volgens mij maakt dat echter geen snars uit als je gewoon maar van plan bent om over lichaamsbeweging te praten. Zelfs iemand met een minimum aan lichaamsbeweging kan het over lichaamsbeweging hebben. De enige die het niet over lichaamsbeweging kan hebben, is iemand die helemaal niet beweegt, maar wederom daar ga ik het nu echt wel niet over hebben.

Eigenlijk wilde ik vorig jaar een post posten rond computerdansen. Het is daar echter nooit van gekomen en daar ga ik nu dus verandering in brengen. Ondertussen is het wel geen nieuwtje meer en hebben de meeste mensen die deze blog lezen eigenlijk al kennis gemaakt met het fameuze computerdansen. Alle, ik noem het eerder 'dansmatteren', maar dat is echt wel geen mooi nederlands woord. Het komt er op neer dat je een dansmat verbindt met je computer en dan de pijltjes volgt. Ik zou hier wel een foto op willen posten, maar ik heb nog niemand gevonden die wil gefotografeerd worden tijdens het 'dansmatteren' en gewoon de dansmat fotograferen vind ik ietwat flauw. Bij gebrek aan foto's moet ik dus verwijzen naar het internet, daar vind je genoeg over computerdansen of in het engels: DDR (dancedance revolution). En als je live-actie wil zien, kan je natuurlijk ook altijd youtube een bezoekje brengen. Er zijn genoeg mensen op de wereld die hun danskunsten graag op internet ten toon spreiden, al ben ik daar niet een van.

Een tijd geleden ben ik ook begonnen met lopen. Dat was eigenlijk maar een eigenaardige sportkeuze moet ik zeggen, want ik heb (of moet ik nu had zeggen) echt wel een hekel aan lopen. Het is nog steeds mijn favoriete sport niet, maar ik heb er toch zo geen hardgrondige hekel meer aan. Aangezien ik nooit graag gelopen heb, was ik daar in het begin echt wel slecht in, maar tegen alle verwachtingen in is het me uiteindelijk gelukt om rond de watersportbaan te lopen zonder stoppen. Dat was echt wel een overwinning. Nu is mijn lopen weer wat stilgevallen. De reden daarvoor is mijn knie. Die had besloten pijn te beginnen doen, waardoor ik het lopen een tijdje moest laten. Maar mijn nieuwjaarsvoornemen is om weer te beginnen lopen.

Dan kan ik ook nog meedelen dat ik ben begonnen met cycling, ook wel spinning genoemd. Ik hoopte dat ik dat wel leuk zou vinden en echt, het is super leuk! Misschien wel een beetje vreemd, want uiteindelijk zit je in een groep allemaal op een fiets met 1 wiel. Je gaat niet vooruit, het enige uitzicht zijn de zwetende ruggen voor je, de lesgever en een spiegel. Misschien is het de muziek die het zo leuk maakt? Of zouden het eerder de endorfines zijn die vrijkomen bij het sporten? Ik zou het eigenlijk niet goed weten... want eigenlijk heb ik ook muziek en endorfines als ik ga lopen en toch vind ik cycling leuker. Misschien moet ik daar nog maar eens goed over nadenken?

Dat is zowat alles wat ik nog over lichaamsbeweging te zeggen had vandaag. Eigenlijk ging het meer over sport als ik het zo bekijk. Want als ik echt wel volledig wilde zijn in mijn post over lichaamsbeweging kon ik ook nog vertellen over trappen, typen op een computer, praten... Ik bedacht me net, er zijn toch ongelooflijk veel dingen die lichaamsbeweging vragen. Eigenlijk alles...

De zin van ribben en de onzin van solden

Ik heb verschillende dingen te vertellen vandaag, dus zal ik maar beginnen bij het begin. Het begin van vandaag was om 5.20u. Zo vroeg? Neen, normaal sta ik zo vroeg niet op, zelfs niet voor een examen. Technisch gezien ben ik ook niet opgestaan om zo laat...
Het ging zo:
Ik werd wakker denkende dat mijn wekker al afgegaan was, maar alweer uitgevallen was. Ik keek om te zien hoe laat het was. Ik zag: 9.20u. (Ik kom zoiets wel vaker tegen, ik ben lichtjes blind weet je wel) Een belangrijk detail is echter dat ik deze ochtend om 9u examen had. Je kan je dan vast wel inbeelden hoe ik me voelde wanneer ik dacht dat het 9.20u was en ik nog in mijn bed lag. Ik stak mijn licht aan en keek beter en zag toen tot mijn immense opluchting dat het 5.20u was. Ik floepte het licht weer uit en plofte weer neer. Dit alles gebeurde in een korte flits, maar ik moet zeggen dat mijn hartritme zeker ver... miljoend of zo was. Het duurde dan ook wel zo'n tien minuten voor mijn hart weer in zijn normale ritme klopte.

Vandaag heb ik dus het nut van ribben ontdekt. Ze dienen om je hart in je lijf te houden wanneer je echt wel extra ongelooflijk verschiet en panikeert.

Verder heb ik me vandaag herinnerd waarom ik een hekel heb aan solden.
Ten eerste is het dan meestal druk en daar kan ik niet tegen. Maar dat was het probleem niet, want vandaag was het niet bijzonder druk. Dat is meestal zo als je midden in de week naar 't stad gaat en de solden al een tijd bezig zijn.
In de solden hangen ten tweede niet zo heel veel kleren die ik mooi vind. (die hangen meestal in de nieuwe collectie)
Ten derde, als ik dan eenmaal kleren heb zien hangen die ik mooi vind, dan hangen ze niet in mijn maat. (ik zou zowaar meer chocolade moeten eten ;-) )
Ten vierde, als ik dan uiteindelijk kleren vind die me aanstaan en in mijn maat te vinden zijn, dan passen ze niet. (vast ook de reden waarom ze daar nog hangen)
Dus na een middagje winkelen heb ik welgeteld 1,5 euro uitgegeven aan snoepjes om mezelf te troosten.

Ik weet dus weer waarom ik normaal de solden mijd. Maar niet dat mijn middag nu om zeep was hoor. Een namiddag gezellig kletsen en niet hoeven studeren, is in deze tijd van het jaar een zeldzaam goed en ik ben daar ongelooflijk dankbaar voor!

Vandaag

Vandaag op de bus naar huis van een weer eens interessante vormingsdag bedacht ik een nieuw onderwerp voor een post op deze blog. En terwijl ik die post aan het bedenken was, bedacht ik nog iets anders. Leuk hoor, zo vanalles zitten bedenken! Ik kan daar immens van genieten en op dat moment wou ik dat ik mijn computer, of enig ander typtoestel bij me had. Maar soit, bedenken op zich is dus gewoon leuk, maar daar gaat het nu eventjes niet om.

Ik bedacht, naast het nieuwe onderwerp dat ik straks nog wel even ga aanraken, dat het al een hele tijd geleden was dat ik dingen bedacht had. Gisteren was één van de eerste dagen sinds lang dat ik nog eens inspiratie had om iets te bedenken en dat het bedachte ook zonder al te veel moeite uit mijn vingers stroomde. Ik had daar gisteren niet direct bij stilgestaan, maar vandaag op de bus bedacht ik dus dat het al een hele tijd geleden was. Terwijl dat bedenken en schrijven eigenlijk altijd nogal natuurlijk en vanzelfsprekend is geweest voor mij. En het vreemde is dan nog, dat ik me er absoluut niet van bewust was, dat ik het een tijdje kwijt was. Ik was blijkbaar zo bezig met vanalles, dat ik geen inspiratie meer had en het niet eens merkte.
Maar vandaag merkte ik dus op dat mijn inspiratie terug was, dat 'ik' weer terug was. Blijkbaar moet ik zonder het te beseffen een beetje weg geweest zijn. Niet dat ik nu dezelfde persoon ben van pakweg vier maanden geleden, want iedereen veranderd elke dag, elk uur... Het komt er echter op neer dat ik de laatste vier maanden blijkbaar een kenmerk van mezelf kwijt was, dat ik echt wel als een kenmerkend kenmerk beschouw.

Ik kan nu dus vol trots zeggen dat 'ik' terug ben. Al denk ik dat ik nooit helemaal weggeweest ben natuurlijk, want dat zou ik heus wel opgemerkt hebben, hoe bezig ik ook was met vanalles en nog wat. Ik denk trouwens niet dat ik plots verdwenen was en nu ook weer plots teruggekomen ben. Dat is meer een kwestie van geleidelijkheid. Je weet wel, het proces dat ik ook beschreven heb in mijn vorige post. Namelijk het proces van onbewust weten, bewust weten en benoemen.

Maar dat alles kwam tot mij, terwijl ik een nieuwe post aan het bedenken was. En de aanleiding daartoe deed zich ook voor op dezelfde bus, maar dan iets vroeger in het traject. Ik zag namelijk uit het raam enkele kindertjes lopen (begeleid door een ouder iemand) met witte plastieken overgooiertjes aan met zo'n groot vredeseilandenpeetje op. En ik vond dat een schattig zicht en het deed me glimlachen. En toen bedacht ik me iets, het had niet direct met die kindertjes te maken, maar onrechtstreeks moeten die het wel uitgelokt hebben, veronderstel ik. Ik had plots een onbestemd vrolijk en blij gevoel. Ik weet niet of iemand zich eigenlijk kan voorstellen wat ik bedoel, maar het is een gevoel dat ik wel vaker eens heb. Het is niet een gevoel dat ik kan oproepen of controleren of zelfs voorspellen, het is er plots gewoon. Vandaar dat ik het zou willen typeren als 'onbestemd'. Het komt erop neer dat kleine dingen, daar wordt het meestal door uitgelokt, een glimlach op mijn lippen kunnen toveren en dan voel ik me plots heel erg blij vanbinnen. Niet blij om iets, zoals je blij kan zijn door iets dat je krijgt bevoorbeeld, maar gewoon blij, zomaar blij. En echt, dat is een heerlijk gevoel en mijn favoriete soort blijheid.
En vaak blijven die momenten me wel bij, al vergeet ik er ook wel enkele hoor. Het menselijk geheugen en dan zeker het mijne, is nu eenmaal niet perfect. Misschien deel ik er nog wel eens enkele... wie weet... mss als er vraag naar is?

Dan is er nog iets op de bus dat me opviel en ik wel wil delen. Het is een beetje vreemd en eigenlijk helemaal niet spectaculair, maar nu ik toch bezig ben met bedenkingen, zal ik het even uit de doeken doen.
Na mijn vorming wandelde ik dus naar de bus. Mijn bus stond al aan de halte op mij te wachten. Ik wandelde een beetje sneller zodanig dat de bus niet zou wegrijden zonder mij, want hij gelukkig niet deed. Ik kwam aan de bus en de buschauffeur opende zijn deur, ik stapte op, knikte even naar de chauffeur en ging toen op zoek naar een plekje om te zitten. Ik had geluk, mijn favoriete plaatsje was nog niet bezet. Ja, ik besefte vandaag ook dat ik eigenlijk een favoriete plaats heb op de bus. Namelijk juist achter de deur van de bus (niet die van de chauffeur, maar de volgende) aan de kant van het raam. En dan nog liefst aan de rechter kant van de bus als je het bekijkt met je gezicht in rijrichting. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet om, ik spotte dus mijn plaatsje en wandelde er naartoe. Er lag een restje van een koekenpapiertje op de stoel waar ik wilde op zitten. Ik verlegde het kleine papiertje naar de stoel naast mij ondertussen bedenkend dat het toch wel jammer was dat op een bus geen vuilnisbakken aanwezig waren en dat dat misschien toch wel een gemis was. Ik ging zitten en haalde m'n mp3 spelertje uit en begon naar muziek te luisteren onderwijl naar buiten kijkend. Toen bedacht ik me de dingen die ik hiervoor heb beschreven en plots... zag ik dat er aan de paal voor me aan de deur van de bus, een vuilnisbakje hing. Zo t soort dat je onder of naast iemands bureau verwacht. Ik was oprecht verbaast, want dit was de eerste vuilnisbak die ik ooit gezien heb in een bus en dan nog net op de bus waar ik enkele minuten ervoor bedacht dat het toch wel handig zou zijn als een bus een vuilnisbak had. Ik vond dit toch wel een speciaal gebeuren, ondanks het feit dat het totaal niet spectaculair was, maar dan bedenk ik nu... de meeste dingen die ik speciaal vind, zijn meestal ook niet erg spectaculair...

Modi

Het is niet zo dat ik kan spreken van een nieuwe ontdekking, het is zelfs geen nieuwe observatie. Wat het dan wel is? Het is gewoon iets wat ik al langer wist, maar nooit benoemd had.
Het zou namelijk een onneindig lange taak zijn om alles wat men weet, bewust te maken en het dan nog eens te benoemen. Maar voor dit ene geval heb ik dus een uitzondering gemaakt en het proces doorlopen van onbewust weten, bewust weten en uiteindelijk benoemen.
Maar misschien wordt het nu toch wel eens tijd dat ik overga naar hetgene wat ik benoemd heb, want uitwijdingen zijn misschien wel leuk om te lezen, maar na een tijdje worden ze gewoon langdradig en serieus, daar heeft niemand iets aan. (zelfs de schrijver niet)

Het fenomeen dat ik benoemd heb, heeft iets te maken met het onderwerp. Het gaat hem dus over modi. Ik wil hierbij wel vermelden dat het desbetreffende benoemde fenomeen enkel op mij van toepassing is. Ik heb namelijk nog geen uitsluitsel of dit ook voor anderen van toepassing is. Waar ik wel uitsluitsel over heb, is dat het geen algemeen fenomeen is, want ik ken mensen die hier geen last van hebben.
Aha, denk je nu vast, het fenomeen is een last voor Veerle. Ach... dat heb je dan mis. Het fenomeen op zich is niet goed of niet slecht, het is er gewoon. Maar die uitleg doe ik beter na de uitleg van het fenomeen op zich.

Het komt er in se op neer dat ik verschillende modi heb. Zo heb je de 'leesmodus', 'de schrijfmodus', de 'ongeconcentreerde modus', de 'blokmodus'... Ik kan er vast nog een heleboel opnoemen, maar sommigen moeten volgens mij nog het proces van onbewust weten, naar bewust weten en benoemen doorlopen.
De twee modi waar het er nu om gaat, zijn de 'schrijfmodus' en de 'blokmodus' (al moet ik zeggen dat bij de 'blokmodus' een sterke verbintenis is met de 'leesmodus'). Het is namelijk zo dat, ondanks het feit dat ik niet slecht ben in multi-tasking, ik wel heel slecht ben in multi-modiing.
Multi-modiing kan je dan beschrijven als het afwisselen van verschillende modi op korte termijn (zijnde elke zoveel uren wisselen van modus).

Een concreet voorbeeld zal de hopeloos verwarde lezer misschien uit zijn wanhoop helpen. Ik zit momenteel in de blok (wat een verrassing!) en dan sta ik dus, na een korte inloopperiode die de eerste week van de kerstvakantie heet, in de 'blokmodus'. Dit houdt in dat ik mijn cursus blok en me enkele dagen enkel in die materie vastbijt. Momenteel studeer ik een vak dat iets te weinig is voor de tijd die ik ervoor heb, of omgekeerd gezegd, ik heb iets teveel tijd voor het vak dat ik nu moet studeren. Luxe! zouden sommigen denken, nu kan je ook aan je scriptie of stageverslag werken. Wel, daar komt mijn gebrek aan multi-modiing in beeld. Voor het schrijven van een stageverslag is het namelijk een essentiële voorwaarde om in de 'schrijfmodus' te kunnen vertoeven. Maar aangezien ik momenteel in de 'blokmodus' zit en niet zo snel kan wisselen van modus, lukt het me dus niet om aan mijn stageverslag te werken en ondertussen mijn studie voor de examens niet uit het oog te verliezen.

Nu zou je dit alles kunnen interpreteren als een last en een tekortkoming van mijnentwege. Maar eigenlijk ervaar ik dat helemaal niet zo. Ik sta nu in 'blokmodus' en dat is goed voor mij en nadat mijn examens gedaan zijn (die trouwens eindigen in een paper, waardoor ik wel zal overschakelen in 'schrijfmodus' door tijdsdruk) heb ik nog enige tijd over om in 'schrijfmodus'-zijnde mijn stageverslag te schrijven.

Nu heb ik nog niet bewust gewaargeworden hoe zo'n modishift precies gebeurt en wat die shift uiteindelijk triggert. Misschien moet ik daar nog eens een post aan wijden als ik het uiteidenlijk te weten kom.

Trouwens, is er iemand die zichzelf ook herkent in mijn relaas? Of ben ik de enigste mens die zichzelf in modi kan beschrijven? (dat betwijfel ik) En wat ik ook wel graag zou weten, is of er in mensen zijn die goed zijn in multi-modiing en hoe zij dat dan precies aanpakken. Niet dat ik perse goed wil worden in multi-modiing, maar het lijkt me handig om te weten, wie weet komt het ooit wel van pas...