aftellen

Aftellen kan leuk zijn, zo heb je het aftellen voor nieuwjaar, aftellen naar je verjaardag, aftelrijmpjes...

Maar eigenlijk is aftellen helemaal niet leuk. Het is wachten, wachten en nog eens wachten. (en ondertussen heel erg afzien) Niet dat ik geen geduld heb hoor...

Zucht...

Nog 10 uur!

Dat is echt lang als je aan het wachten en aftellen bent...
Aftellen is echt niet fijn!

tijden veranderen

Dit weekend is de mini-jungle voorgoed verdwenen uit onze tuin. We hebben nu weer gewoon gras. Het enige wat ons nog herinnert aan de mini-jungle zijn achtergebleven bladeren en twijgjes en spijtig genoeg ook een kapotte wasdraad.

Maar dit is niet de enige verandering die zich dit weekend in onze tuin voltrokken heeft. Zo is er een einde gekomen aan onze grote tuin waar mijn broer, mijn zusje, onze buren en ik vroeger veel in geravot hebben. Ook de doorgang van op straat naar onze tuin is verleden tijd. Spijtig spijtig... afscheid nemen doet zeer.
Ook onze moestuin en onze komposthoop zijn niet meer de onze. Mijn opa kwam voor de laatste keer in de moestuin werken en het witloof ophalen. Gedaan met boontjes, aardappelen, witloof, prei, sla,... uit de tuin. De winkel zal een betere klant aan ons hebben.
We hebben wel nog onze 'rode besjes'-struiken en braambessenstruiken kunnen redden.
Hoe komt dit allemaal zo plots zou je kunnen denken? Wel, dat gedeelte van onze tuin hadden we officieus in vruchtgebruik. Maar nu maakt de eigenaar er zijn eigen privé tuin van, dus is het afgelopen met de grote tuin.

Ach... aan alle mooie liedjes komt een einde... Ik prijs me wel gelukkig dat ik als kind de kans gehad heb zo'n grote tuin te hebben, dat we putten konden graven in het gazon en mijn opa konden helpen spitten, dat we op schattenjacht konden en moddertaartjes konden bakken, dat vrienden langs konden komen, zonder heel ons huis door te moeten (vooral als we in de tuin gevoetbald hadden en vol gras hingen, mijn mama en onze living waren daar vast heel dankbaar voor)

Ik werd dit weekend dus weer eventjes met mijn neus op de feiten geduwd. Tijden veranderen en ik word ouder...
Bij deze neem ik nog een genietend slokje van mijn gemberthee en wacht ik geduldig op commentaartjes, reacties op de gele laarsjes en tot mijn inspiratie wederkeert...

doodgewoon niet veel

Zoals ik al tegen sommige mensen vertelde, hoef je niet zoveel mee te maken om toch wat te vertellen te hebben. Echt waar!
Al is het natuurlijk eenvoudiger en voor de hand liggender om veel te schrijven als je veel meemaakt. Al moet ik zeggen dat op momenten dat ik veel meemaak, ik juist geen tijd heb om veel te typen op mijn computer.

Vandaag was weer zo'n dagje waarop ik eigenlijk niks heb meegemaakt. En eigenlijk heb ik daar immens van genoten. Een beetje lang slapen (maar toch niet lang genoeg, maar dat is nu eenmaal iets dat zichzelf niet oplost in een nacht), een beetje lezen, mijn fiets halen bij de fietsenmaker, vers brood halen bij de bakker.......

Ja, het is best leuk eindelijk mijn fiets terug te hebben. Hoe lief mijn mama en mijn zusje ook waren om hun fietsen aan mij uit te lenen, toch is het leuk mijn eigen fietsje terug te hebben. Bleek zelfs dat naast het kapot zijn van mijn buiten- en binnenband, er zelfs twee spaken kapot waren in mijn wiel! Komt da tegen...

Oh ja, gisteren heeft mijn broer mijn laptop in orde gebracht. Ja hoor, ik heb een nieuwe laptop. 't Is niet zo'n vree sjieken, gewoon die via den unief. Meer geld heb ik nu eenmaal niet en hij dient eigenlijk gewoon om op te werken voor school. Want zoals je weet is het een half uur fietsen naar mijn school en vorig jaar verloor ik door springuren enorm veel tijd. Dit jaar ben ik dus van plan minder tijd te verliezen door gewoon op school op mijn laptop te werken. Handig he?!

Nu ga ik mijn doodgewone avondje verder zetten met een beetje avondeten. Want ik ben al zeker 3 keer geroepen, dus dat betekent dat als ik nog langer wacht, mijn eten koud zal zijn. En zeg nu zelf, het zou toch een beetje te veel van t goede zijn als ik dan nog een post zou posten over het feit dat mijn eten koud was vandaag... Dat ga ik jullie nu ook weer niet aandoen.

Nog een prettige dag! En geniet van de kleine dingen!

een beetje uit

Nou ben ik de laatste tijd niet echt mijn vrolijke zelf (en niet alleen door mijn weggelopen inspiratie), maar toch blijf ik niet thuis hele dagen nutteloos rondhangen. Niet dat ik dat niet zou willen hoor, maar ik heb van die goede vrienden die me blijven onder de mensen sleuren en me zodanig afleiden dat ik me nog amuseer ook.

Zo ben ik maandag, al was ik al immens moe, uit geweest naar een gezelschapsspelletjes avond van GRAS. Er was niet zo'n immense opkomst, maar het was gezellig en dat is het belangrijkste. 't Was trouwens alweer een tijdje geleden dat ik met mijn buurmeisje Elke ergens heen geweest was, dus dat was zeer mooi meegenomen. Om half elf verlieten we de spelletjes, ik spijtig genoeg om naar huis te gaan, de rest om de chocolade onveilig te maken en daarna nog andere Gentse straten denk ik. Anyway, voor wat er na de spelletjes gebeurde, moet je bij Jonas zijn.

Gisteren voormiddag moest ik dan weer, na een weekje verdiend verlof vol 'verslagschrijven', naar mijn stage. Het was voor een vier uur durende teamvergadering. Maar dat viel allemaal wel goed mee hoor. Vandaag moet ik terug en wordt het wat moeilijker voor me, maar we zien wel hoe dat op z'n pootjes komt (of juist niet).
Maar over dat alles gaat het nu eventjes niet in deze post, het gaat hier over mijn uitstapjes van de laatste avonden. Want ook in Gent wordt er door mij af en toe eens een stapje in de wereld gezet.

Zo ben ik gisterenavond naar een film van t filmfestival geweest samen met Lotte. 't Was trouwens erg leuk om Lotte nog eens te zien en wat bij te kunnen kletsen. Echt, na de film hebben we nog veel gebabbeld en moest het niet zo laat geweest zijn, ik had nog lang verder kunnen kletsen. Dat is echt wel heerlijk aan vriendschappen, dat je goed kan praten met elkaar, zelfs al zie je elkaar heel weinig.
De film in kwestie was een film uit Sri Lanka, Butterfly Wings geheten. Het ging echter niet over vlinders hoor, dat was eerder symbolisch. 't Ging over een straatjongentje en zijn gezin. Echt ontroerend en aangrijpend hoor. (Verder kan ik eigenlijk niet veel zeggen over de film, je zou em moeten zien. Ik ben trouwens immens slecht in het becommentariëren van films, dus daar ga ik me niet aan wagen.) De regisseur was trouwens aanwezig voor commentaar en vragen na de film. Dat had ik eerlijk gezegd nog nooit meegemaakt.

mini-jungle (deel 2)

Het is nu maandagvoormiddag en ons grasperk is nog steeds overgroeid door een mini-jungle. Al is de mini-jungle op sommige plaatsen wel moeten wijken en ziet het er hier en daar een beetje gecultiveerd uit.
Tjah... mini-jungles verschijnen misschien wel snel, maar verdwijnen dat is andere koek. Zeker als de opruimer van dienst een deadline heeft waardoor de mini-jungle nog even kan overleven.

Ach, het is eens een ander uitzicht als je 's morgens aan het ontbijten bent. En het is ook wel grappig om in rond te wandelen. Onze wasdraad vond het minder leuk en is geknapt... maar ach, met de winter die eraan komt, heeft de wasdraad toch een vakantietje.

Voor mensen die een idee willen hebben van onze mini-jungle (met super deluxe doorgang!)


Verder wil ik jullie ook het mooie resultaat van de gesnoeide bomen niet onthouden. Want al die taken en bladeren komen weldegelijk van bomen. Die bomen zien er trouwens plots stukken langer uit en er komt merkelijk meer licht in ons huisje binnen.

mini-jungle

Gisteren namiddag groeide er een mini-jungle in onze tuin.
Ja hoor! Ik lieg niet! Een echte mini-jungle was het. Ik zeg was, omdat de mini-jungle vandaag alweer aan het terugtrekken is. En dat vind ik helemaal niet erg, want zeg nu zelf, een mini-jungle is nogal nefast voor een mooi gazonnetje.

Ik zal mezelf even verklaren voor alle lezers die hier nu met ogen als vraagtekens naar hun computerscherm zitten te staren.
Gisteren kwam mijn nonkel langs met een grote elektrische zaag. Daarmee hebben hij en mijn papa onze bomen gesnoeid. Ik weet het, door de hitte van september en oktober was het nog een beetje te vroeg op het jaar om met snoeien te beginnen, maar soit, het is nu zo.
Er was heel veel snoeiwerk aan en dat duurde een hele namiddag. (aan mijn verslag schrijven ging nu nog slechter door het lawaai) Anyway, naargelang de bomen kaler werden en het in ons huis klaarder werd door het extra licht, groeide in onze tuin een mini-jungle van takken en bladeren en nog meer takken en bladeren.

Mijn nonkel vertrok weer tegen de avond met de mooiste, grootste takken voor zijn haard en een mini-jungle van takken en bladeren bleef achter en bedekte ons grasperk. (niet dat ons gras zoveel voorstelt, dus zo'n enorme schade zal er wel niet zijn)

Nu is het dus de volgende dag, de mini-jungle is niet verdwenen deze nacht, maar is nu wel op de terugweg. Dit is best logisch, want mijn papa is de takken en de bladeren aan het opkuisen. Dit om ons gras weer gras te laten zijn en dus is het gedaan met onze mini-jungle.


Oh ja, by the way... mijn inspiratie is nog steeds zoek en dinsdag begint mijn stage weer voor de laatste twee weken. De jacht is dus nog steeds geopend. En willen jullie een beetje duimen ook?

Knuffel!

mijn eerste les van dit academiejaar

Vandaag had ik dus mijn eerste les van dit academiejaar. Alle, in feite klopt dat niet helemaal, want het is een vak waarvan ik de eerste twee lessen al gemist heb, maar het is dus de eerste keer dat ik geweest ben. Het is een vak voor de AILO dat ik tevens als keuzevak gepakt heb, zodanig dat ik mezelf niet te veel belast dit jaar. (want mijn stage heeft en zal nog veel van mij vragen en mijn scriptie wordt dit jaar ook een grote bezigheid)

Soit, de les zelf was best ok hoor. 't Deed wel vreemd om nog eens in de les te zitten. We waren met z'n heel weinig, blijkbaar volgen er niet zoveel mensen: 'vakdidactiek theorie: orthopedagogische en sociaal agogische vakken'

Gelukkig was Helena er en zag ik nog eens een vriendinnetje terug. Dat is altijd prettig.
Gelukkig ook dat zij de vorige twee lessen wel kon gaan en ze zo vriendelijk was om mij haar nota's te lenen zodat ik die kan kopiëren. Tof he!

Anyway, de les ging over attitudes van leerkrachten en hoe je concreet kan zien dat iemand die attitude heeft. Best interessant, zeker omdat we het zelf moesten invullen en bespreken in groepjes en met de hele groep en zo. Ik ben normaal niet zo'n mega fan van interactie in de les omdat ik dat altijd zo vervelend vindt om te moeten praten voor een grote groep. Maar nu was het niet zo'n grote groep en je moest ook niet echt iets zeggen, maar af en toe als ik iets echt wilde zeggen heb ik het wel gedaan. Normaal is dat niet zo'n groot probleem meer voor mij, maar met wat ik de laatste tijd heb meegemaakt, is dat weer een iets grotere moeilijkheid geworden. Maar alles ging dus goed en het was zelfs naast saai ook een beetje interessant. Dus ik ben trots op mezelf!

Verder mag je me altijd contacteren als je meer wilt weten over de benodigde attitudes voor leerkrachten. (dat zijn trouwens attitudes die de leerlingen ook moeten ontwikkelen, maar ja, een leerkracht moet voorleven wat hij/zij verwacht van zijn leerlingen)

Oh ja, nog 1 klein dingetje. Heeft er al iemand een glimp opgevangen van mijn inspiratie? (je mag haar ook omkopen, maar niet met zoetigheid, neem liever een stuk fruit, da's gezonder. En ja... ik heb nu eenmaal altijd een gezonde portie inspiratie gehad)

Inspiratie gezocht...

Deze week had ik een weekje 'verslagschrijven' gepland. Ik zit dan ook het gros van de dag met mijn ogen op mijn computerscherm gericht en mijn vingertjes op het toetsenbord. Dit 'verlagschrijven' is echter moeilijker gebleken dan ik gehoopt had. (alhoewel ik wel ervaring genoeg heb met 'verslagschrijven' om te weten dat mijn hoop toch utopisch was)
Ik schrijf nu dus niet in teleurstelling omdat mijn verslag maar niet vooruit gaat, dit levert namelijk niks op. Ik ben in tegenstelling blij met elke letter, woord, zin en pagina die ik schrijf. Ik schrijf momenteel wel een los fladderend klad, wat wil zeggen dat er bij vele stukken nog meer tekst bij moet, er veel geherfraseerd moet worden en sommige stukken gewoonweg voor de prullemand zullen zijn.
Soit, is het zo niet dat de beste werken geschreven worden?

Ik heb echter gemerkt dat het 'verslagschrijven' niet alleen moelijk is op zichzelf, maar dat ik ook kamp met een tekort aan inspiratie en dat maakt 'verslagschrijven' toch wel extra moeilijk.

Hoe weet ik dat ik inspiratietekort heb?
Awel, ik kan dat merken aan vele tekenen. Zo kan ik bijna niet meer inslapen (wat heel veel met inspiratie te maken heeft). Ook heb ik een inspiratieloos humeur. Dat is echt moeilijk uit te leggen. Maar er zijn zo van die momenten dat een mens zich echt geïnspireerd voelt, dan komen er de zotste en leukste ideeën uit je hoofd spruiten en voel je je vrolijk en heb je zin om wel honderden dingen uit te voeren. Momenteel heb ik dat dus niet. Ik kan me maar niet tot zo'n dingen aanzetten, wegens een gebrek aan inspiratie dus. Nog een punt waarop ik het merk is mijn moeite om verjaardagscadeautjes te bedenken. En aangezien er redelijk wat mensen verjaren of verjaart zijn, wordt het wel een beetje erg vervelend, zo inspiratieloos zijn.
En als laatste wil ik gewoon melden dat inspiratieloos leven gewoon niet zo amusant is.

Vandaar, niet alleen voor mijn verslag maar eigenlijk voor mijn hele levensplezier (en mijn nachtrust) zou ik graag mijn inspiratie terugvinden. Als iemand ze gezien heeft, zeg dan dat het spelletje lang genoeg geduurd heeft en dat ze thuis verwacht wordt! (oh ja, mijn inspiratie kan best koppig zijn, dus je mag ze heel streng toespreken)

Alvast bedankt aan alle zoekenden
(en moesten jullie ooit iets kwijt zijn, laat me maar weten)

Foto's feestje

Zoals ik jullie al liet weten, heb ik een tijdje geleden een feestje gegeven. Ik was daar echter niet de enigste met een fototoestel. Er zijn dus nog foto's in de omloop van mijn feestje, zoals jullie op Jonas zijn blog konden/kunnen lezen.

Ik hoop by the way, dat de link werkt, want ik heb dat nog nooit uitgetest. Ik kan er echter niet zo'n leuk kleurtje aan geven als Jonas dat kan. Ik heb daar nog uitleg voor nodig vrees ik. Zo wilde ik ook een backlink (of hoe dat ook heet) maken, maar ik snap niet veel van de online-uitleg.
Dus als er iemand zich geroepen voelt om mij uit te leggen hoe ik dit allemaal kan fiksen, graag...

Veel nagenietgenot! (want de foto's spreken echt wel boekdelen over onze hervonden kindsheid)

Herfst

Volgens mij is de herfst begonnen.
Hoe kom ik daar zo plots op vraag je je misschien af? Wel, het zit zo.
Het is fris en regenachtig buiten. Het waait veel. Onze straat ligt vol hazelnoten (al dan niet kapotgereden) en bladeren. Op mijn stageplaats ligt het vol kastanjes, vooral kapotgereden. En als de jongeren buiten roken, komen ze bibberend weer binnen. (en ik zelf ga liever niet mee naar buiten)

Verder heb ik besloten mijn winterjas naar de kuis te doen, zodat die fris gewassen de winter zou kunnen ingaan. Aan zo'n dingen denk je toch enkel in de herfst?
Ik kan niet meer gewoon in mijn t-shirtje rondlopen en op straat merk ik dat mijn zomerjasje een beetje dunnetjes begint te worden en maak ik gaarne gebruik van mijn sjaal.

Niet dat die sjaal zoveel geholpen heeft, want een of andere smerige verkoudheid heeft zich op mijn longen gezet. Zo'n verkouden gevoel (niet te erg, maar toch present en heesmakend) geeft echt wel een extra dimensie aan mijn herfstgevoel.

Ook begin ik bij het dragen van rokjes toch wel heel dankbaar te zijn voor mijn nylonkousen. En mijn botjes zullen binnenkort weer welgekomen mijn teentjes warmhouden.
Ik heb daarnaast ook niet meer zoveel zin in ijsjes, maar meer in soep en thee.

Met andere woorden, redenen genoeg voor mijn stelling dat de herfst begonnen is. Iemand een bezwaar?

Knuffel

Een feestje

Het weer is er echt niet naar vandaag, echt typisch Belgisch regenweer. Maar zaterdag was het gelukkig niet zo en scheen het zonnetje op ons bolletje!
Zaterdag was namelijk mijn verjaardagsfeesje, aan zee voor de verandering. Er was een grote opkomst, we waren met z'n elven!

Ik had graag Jolien, Pieter en Josefine ook uitgenodigd, maar dat kon spijtig genoeg niet. Telkens als ik mijn adresboek overliep moest ik me inhouden om jullie adressen er niet bij te zetten. Spijtig spijtig en zo zullen er vast nog momenten komen. Maar ik bekijk het positief, t is een teken dat jullie erbij horen en ferm gemist worden!

Maar door deze blog, kunnen jullie er toch een beetje bij zijn en kunnen diegenen die er wel waren alles nog eens beleven.

Het begon allemaal met een afspraak om 14 uur aan het station van Gent Sint-Pieters. En voor wie het niet zou kunnen geloven, van mijn gasten was Floris de eerste! (Geef toe, daar kan hij nu toch het komende jaar mee stoefen he?)
Iedereen was goed op tijd (tot mijn vreugde, want anders was het probleem-probleem) en we haalden zonder problemen de trein. 't Is wel een splitstrein en we zaten in de verkeerde wagon waardoor we bijna naar Blankenberge gingen. Maar ook dat kwam allemaal goed.
Na een uurtje rustig praten op een rustige trein kwamen we aan in Heist. Ook daar scheen het zonnetje! Heerlijk!





Eens in het appartement werd er gedronken en gegeten en natuurlijk ook pakjes opengendaan!
Ik kreeg veel leuke cadeautjes! Echt dank je wel aan iedereen!
Maar één cadeautje stak er toch een beetje bovenuit. Zoals je kan zien ben ik nu de trotse eigenares van twee schattige gele laarsjes!







Na de pakjes werd het tijd om het strand en de zee met onze aanwezigheid te vereren. Ook hier werden vele foto's getrokken en er werden zotte sprongen gedaan, in de lucht of naar de belletjes van Elkes bellenblaas.

Ik vond het feestje echt gezellig! (een opkikkertje dat ik echt nodig had) Voor mij was het zeker geslaagd en ik denk dat iedereen zicht goed geamuseerd heeft.
(Voor meer foto's verwijs ik iedereen door naar mijn space: http://najmanji.spaces.live.com en voor de foto's die Martin getrokken heeft, verwijs ik iedereen door naar Martin.)

Knuffel!