Nappie - the sequel -

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heerlijk vind dat mijn vorige post zoveel reacties heeft gekregen. En zij zijn ook de aanleiding voor deze post. Het leek me namelijk overzichtelijker om te reageren op reacties in de vorm van een nieuwe post. Een soort 'deel 2' zeg maar.

Zo wou ik eventjes tijd besteden aan de merel in onze tuin. Deze is er naar mijn weten al heel lang en ik hou ervan om in de lente op te staan met vogeltjesgefluit en vogels te horen fluiten terwijl ik aan het studeren ben. Ik zou hun gezang nu niet zo beschrijven zoals wikipedia dat doet, maar misschien komt dat gewoon omdat ik er nog nooit bij stilgestaan heb om vogelgefluit op die manier te gaan ontleden en beschrijven.
Wat ik wel kan zeggen is dat het gekwetter waar ik zo 'gek' van word, in niets lijkt op de beschrijving van wikipedia.

Daarnaast wil ik ook aanvullen dat ik inderdaad ook niet de intentie heb om de merel weg te jagen, althans nu nog niet. En aangezien Nappie zo'n grote angsthaas is, naast een softie zijnde, is een vogelverschrikker geen optie. Ik denk dat Nappie er banger voor zou zijn dan de vogels.
Ik hoop echter dat de vogel gauw stopt met zijn gekwetter, want deze morgen werd ik er wakker van, nog voor 7 uur en dat is niet zo prettig en al helemaal geen dichterlijke ervaring.

Ik weet echter wel met vrij grote zekerheid wat het verschrikkelijke gekwetter veroorzaakt heeft en dat is normaal maar tijdelijk. Onze merel heeft namelijk een klein mereltje dat zo'n beetje leert vliegen en dus nog vaak op de grond te vinden is. (waarschijnlijk aan het uitrusten van zijn pogingen) Nappie vind zoiets best interessant denk ik, al weet ik niet of hij gewoon nieuwsgierig is of dat vogeltje echt iets zou aandoen. Soit, het vele oorverdovende gekwetter van de moeder of vadermerel is dus waarschijnlijk een afleidingsmanouvre. Maar kleine mereltjes worden ook groot, dus hoop ik dat dan het gekwetter en de aanvallen op Nappie zullen stoppen. Tenzij ze dan met twee in de aanval zullen gaan, dan wordt het pas echt zielig voor ons katje.

Ginny is blijkbaar een stuk beter in jagen dan haar broer. Al ben ik daar persoonlijk niet zo rouwig om. Onze kat houdt ook heel veel van vliegen (proberen) vangen. Hij kan dan de gekste sprongen maken, echt heerlijk om naar te kijken.
We zijn er trouwens achter gekomen dat Nappie ook een vriendje heeft in de buurt. Enkele huizen verder hebben ze ook een kat en beide spelen en rollebollen vaak samen. Daar ben ik best blij om!
Het enige wat we Nappie nu nog moeten afleren is om het speelgoed van die andere kat mee naar huis te nemen. Want dat lijkt opvallend veel op diefstal en dat voor zo'n softie als Napoleon!

Napoleon is een softie

Het is nu echt wel officieel, mijn kat is een softie.

Je vraagt je waarschijnlijk af hoe ik daar nu plots ben opgekomen. Wel, ik had al langer mijn vermoedens, maar vandaag kon je er echt wel niet naast kijken.

Het zit zo. We hebben een merel in onze tuin. Tegenwoordig maakt die verschrikkelijk veel lawaai en valt hij Napoleon, de kat, aan. 't Is niet de kat die achter de vogel zit, maar weldegelijk de vogel die achter de kat zit. Nappie (zoals zijn roepnaam luidt) is in onze tuin nergens meer veilig. Dutjes in de schaduw van een boom zijn niet meer mogelijk. De vogel kwettert onophoudelijk en maakt duikvluchten in de richting van de kat. Na verloop van tijd probeert Nappie er wel eens naar te springen... maar ach... een vogel pakken, dat lukt hem nog lang niet. Onder de tuintafel is de kat ook niet veilig, enkel binnen. Niet dat de vogel Nappie met rust laat als hij binnen is, neen hoor, dan blijft hij kwetteren om Nappie naar buiten te treiteren.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van vogeltjes en vogeltjesgefluit. Maar heus, wat nu in onze tuin weerklinkt, is geen vogeltjesgefluit. Het is een vreselijk kabaal en werkt me danig op de zenuwen. Ons Nappie laat het echter niet aan zijn hart komen. Na enig gespring, legt hij zich binnen rustig te slapen en laat hij de vogel voor wat ie is. Goed voor hem, maar wat met onze oren en getergde zenuwen?

scriptie - stress - ... - en een knipoog

Vandaag heb ik dan eindelijk mijn scriptie (of thesis, zo je wil) ingediend op het fsa. Nu ben ik er vanaf, tot aan de verdediging tenminste.
Ik heb lang gedacht dat ik mijn scriptie nooit op tijd zou afkrijgen en was mezelf al aan het leren dat een tweede zit niet zo immens erg is. Maar in de laatste maand heb ik toch beseft dat het nog mogelijk was en me extra hard ingespannen. Nu ben ik daar natuurlijk wel erg blij om!
Het was wel ferm afzien, vooral het gemis aan een sociaal leven was ferm vervelend. Op den duur had ik ook helemaal niets meer te vertellen dat niet over mijn scriptie ging. Kan je je dat voorstellen? Ik begon mezelf dan ook onnoemelijk saai te vinden. ;-)

Maar nu is ie dus af. Ik was onbeschrijfelijk trots toen ik mijn scriptie ingebonden en al in mijn handen had deze zaterdag. Misschien moet ik er hier later maar eens een foto van posten, want ik moet zeggen... hij is wel mooi. En dat kan Josefine vast beamen.
Het was dan nog even spannend om het goed en wel op een cd'tje te schrijven en om het vandaag in te dienen. Maar nu mag mijn scriptie even rusten, tot ergens een tot op heden onbepaalde dag in juni.

Nu zat ik dit weekend en vandaag eigenlijk nog steeds in een soort stadium van stress-ontwenning. Het is eigenlijk nogal moeilijk te verwoorden omdat het eigenlijk een en al gevoel is, maar ik zal het proberen. En misschien zijn er wel mensen die er zich in zullen herkennen.
Het schrijven van een scriptie is een spannend gebeuren en de stress stapelt zich steeds meer op. Op den duur droom je er zelfs van, of ik toch af en toe. Vooral over dingen die nog moeten gebeuren of dingen die kunnen foutlopen. Na enige tijd kunnen je ogen tegen niet veel meer door altijd maar naar het computerscherm te staren, je polsen doen pijn van het typen en je benen, rug, nek en schouders van het vele zitten. Komt er dan nog bij dat ik echt een heel slechte zithouding heb. Ik zit op alle mogelijke manieren op mijn bureaustoel, waarvan volgens mij geen enkele manier goed is. Ik zit met mijn benen gekruist, in kleermakerszit, op mijn knieën,... en zo zijn er nog een heleboel manieren. Stuk voor stuk zorgen ze voor spierpijn, dat hebben ze gemeen.

Nu is mijn scriptie ingediend en je zou denken dat alle stress en de daaraangebonden ellende van de baan is. Spijtig spijtig, maar ik moet je teleurstellen. De adrenaline is weg en nu voel ik pas echt hoe moe ik eigenlijk ben. De hoofdpijn, die ik tegen het einde van mijn scriptie ook al had, valt nu pas echt op. Mijn schouders doen nog steeds zeer, al heeft mijn kinesist mij er goed doorgeholpen. Mijn knieën zijn er weer aan, maar dat geneest wel, als ik eens zou afleren van zo vaak op mijn knieën te zitten... Mijn rug is ook niets meer waard, maar dat wist ik al jaren. ;-) Echt, na zo'n stressy periode voel ik me zoals een oud dametje met veel last van artrose en wat nog meer...
Beeldende werkwoorden waar ik me nog wel in kan vinden zijn: uitgemolken, uitgewrongen en opgefrommeld.

Op zich zijn dat allemaal geen blijvende fenomenen hoor. Een beetje rust en vakantie en ik ben er zo weer bovenop. Een mens is gewoon niet gemaakt om zo lang onder hoge stress te staan en het lichaam kan daar niet tegen, zoals ik reeds in geuren en kleuren beschreven heb. Het enige spijtige is, dat ik nog net geen vakantie heb. Eerst komen de examens er nog aan. Het zijn er vijf, maar ik zie ze eigenlijk wel nog zitten. En daarna heb ik eindelijk eindelijk, na een paar jaar, eens een echte lange vakantie!! (alhoewel dat niet helemaal juist is door mijn AILO, maar dat vergeet ik voor het gemak even)

En wat ga ik doen in die vakantie? NIETS, heeeeel veeeeel NIETS! (maar meer daarover misschien later)

Laat ik deze post beëindigen met een kleine samenvatting: Ik ben super super trots dat ik mijn scriptie op tijd heb afgekregen, nu ben ik moe, maar ga ik toch nog het onderste uit de kan halen voor mijn exaampjes en dan heb ik vakantie en kan ik uitrusten en eindelijk iedereen die ik verwaarloosd heb weer de aandacht geven die ze verdienen en mijn sociaal leven weer nieuw leven inblazen.

Tot slot wil ik iedereen die zijn scriptie nu ongeveer afgewerkt heeft proficiat wensen! Iedereen die net als ik die scriptie moet verdedigen, wens ik super veel succes! Iedereen die examens heeft, krijgt van mij een mentaal klavertje vier! En iedereen die nog een scriptie moet schrijven, wens ik alle succes, moed en volharding om het tot een goed einde te brengen!