Lompheid

De Van Dale heeft het volgende te zeggen over het onderwerp van deze post:

1. onhandigheid, onbeholpenheid
2. grove onbeleefdheid, onbeschoftheid
3. plompheid

Het zal in deze post gaan over de eerste betekenis. Dit is ook vrij logisch omdat het over mezelf gaat en ik mezelf nu eenmaal niet zie als een grove onbeleefderik. En ik hoop dat mijn lezers daarmee akkoord gaan.

Soit, om dan maar to the point te komen, ik ben laatst nogal erg lomp geweest. Ach, denk je nu misschien, iedereen is wel eens lomp. En ergens is dat ook wel zo, iedereen laat wel eens iets vallen, stoot zichzelf wel eens aan iets, of valt over iets... Lomp zijn is niet zo vreemd eigenlijk en meestal best grappig omdat het meestal om kleinigheden gaat.
Maar deze keer was het een ergere soort lompheid, in de zin dat het nu wel grappig is om het te vertellen, maar dat het ook niet zo grappig had kunnen uitdraaien.

En dan nu de historie zelf. Ik was enkele dagen geleden nogal gehaast. (Daar zit eigenlijk al de eerste fout, hoe gehaaster een mens is, hoe groter de kans op lompheid. Echt waar, ga maar na wanneer je laatst iets lomps tegenkwam... je was vast gehaast) Soit, ik was dus gehaast om in de auto te stappen. Ik deed de portier open en stapte in... of althans, dat was de bedoeling.
Maar de deur van een auto heeft zo'n speciaal trekje. Als je die niet vergenoeg open doet, valt ie vanzelf weer toe. Dit kan best handig zijn, maar in het geval van deze historie was dit een zeer vervelende eigenschap. In mijn haast had ik de autodeur namelijk niet vergenoeg opengedaan en ik stapte in terwijl de deur vanzelf weer toe viel. Tja... mijn hoofd zat er dus tussen.
Gevolg: hoofdpijn en een serieuze buil op mijn hoofd.
Maar zoals ik al vertelde gaat het hier om lompheid en geen echt ongeval. Ik heb dus naar mijn weten geen hersenschudding opgelopen (blijkbaar heb ik een ferm harde kop, of gewoon geen hersenen om te schudden) en ik kan er best mee lachen.

Maar ik wil hierbij toch iedereen waarschuwen om extra op te letten als je in een auto stapt. Misschien heb je niet zo'n hard hoofd als ik of wel hersenen om te schudden, dus opgepast zou ik zo zeggen!

Posts posten

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Dus ben ik bij mezelf eens nagegaan wat daar de oorzaak van zou kunnen zijn.
* Het zou kunnen dat ik zo'n danig saai leven heb en hele dagen niks meemaak en niks bedenk, waardoor er dus ook niets te schrijven valt.
--> Dat is niet de reden.
* Het zou kunnen dat ik het helemaal niet meer leuk vind om een blog te schrijven en er dus mee gestopt ben.
--> Ook dit is niet de reden.
* Het zou kunnen dat ik 3 maand op reis ben zonder internetverbinding.
--> Dit is ook niet de reden.

Ik zou nog een heleboel dwaze dingen kunnen verzinnen die niet de reden zijn waarom ik al zo lang niets meer gepost heb, maar daar ga ik mijn lezers (als ik er nog heb) niet verder mee vervelen.

De echte reden waarom ik zo lang niets meer gepost heb, is omdat ik gewoon te veel dingen wil doen en er nooit genoeg tijd en energie beschikbaar is om alles te doen. Een oplossing zou kunnen zijn om gewoon minder dingen te willen. Maar helaas steek ik zo niet in elkaar, ik wil nog steeds heeeeel veeeel dingen doen. Ik zal dus niet beloven dat de vertraging in posts nooit meer zal voorkomen, maar ik zal gewoon mijn best doen om het niet meer zo ver te laten komen. (behalve af en toe, want het is wel plezant om posts zoals deze te schrijven ;-) )

Nappie - the sequel -

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heerlijk vind dat mijn vorige post zoveel reacties heeft gekregen. En zij zijn ook de aanleiding voor deze post. Het leek me namelijk overzichtelijker om te reageren op reacties in de vorm van een nieuwe post. Een soort 'deel 2' zeg maar.

Zo wou ik eventjes tijd besteden aan de merel in onze tuin. Deze is er naar mijn weten al heel lang en ik hou ervan om in de lente op te staan met vogeltjesgefluit en vogels te horen fluiten terwijl ik aan het studeren ben. Ik zou hun gezang nu niet zo beschrijven zoals wikipedia dat doet, maar misschien komt dat gewoon omdat ik er nog nooit bij stilgestaan heb om vogelgefluit op die manier te gaan ontleden en beschrijven.
Wat ik wel kan zeggen is dat het gekwetter waar ik zo 'gek' van word, in niets lijkt op de beschrijving van wikipedia.

Daarnaast wil ik ook aanvullen dat ik inderdaad ook niet de intentie heb om de merel weg te jagen, althans nu nog niet. En aangezien Nappie zo'n grote angsthaas is, naast een softie zijnde, is een vogelverschrikker geen optie. Ik denk dat Nappie er banger voor zou zijn dan de vogels.
Ik hoop echter dat de vogel gauw stopt met zijn gekwetter, want deze morgen werd ik er wakker van, nog voor 7 uur en dat is niet zo prettig en al helemaal geen dichterlijke ervaring.

Ik weet echter wel met vrij grote zekerheid wat het verschrikkelijke gekwetter veroorzaakt heeft en dat is normaal maar tijdelijk. Onze merel heeft namelijk een klein mereltje dat zo'n beetje leert vliegen en dus nog vaak op de grond te vinden is. (waarschijnlijk aan het uitrusten van zijn pogingen) Nappie vind zoiets best interessant denk ik, al weet ik niet of hij gewoon nieuwsgierig is of dat vogeltje echt iets zou aandoen. Soit, het vele oorverdovende gekwetter van de moeder of vadermerel is dus waarschijnlijk een afleidingsmanouvre. Maar kleine mereltjes worden ook groot, dus hoop ik dat dan het gekwetter en de aanvallen op Nappie zullen stoppen. Tenzij ze dan met twee in de aanval zullen gaan, dan wordt het pas echt zielig voor ons katje.

Ginny is blijkbaar een stuk beter in jagen dan haar broer. Al ben ik daar persoonlijk niet zo rouwig om. Onze kat houdt ook heel veel van vliegen (proberen) vangen. Hij kan dan de gekste sprongen maken, echt heerlijk om naar te kijken.
We zijn er trouwens achter gekomen dat Nappie ook een vriendje heeft in de buurt. Enkele huizen verder hebben ze ook een kat en beide spelen en rollebollen vaak samen. Daar ben ik best blij om!
Het enige wat we Nappie nu nog moeten afleren is om het speelgoed van die andere kat mee naar huis te nemen. Want dat lijkt opvallend veel op diefstal en dat voor zo'n softie als Napoleon!

Napoleon is een softie

Het is nu echt wel officieel, mijn kat is een softie.

Je vraagt je waarschijnlijk af hoe ik daar nu plots ben opgekomen. Wel, ik had al langer mijn vermoedens, maar vandaag kon je er echt wel niet naast kijken.

Het zit zo. We hebben een merel in onze tuin. Tegenwoordig maakt die verschrikkelijk veel lawaai en valt hij Napoleon, de kat, aan. 't Is niet de kat die achter de vogel zit, maar weldegelijk de vogel die achter de kat zit. Nappie (zoals zijn roepnaam luidt) is in onze tuin nergens meer veilig. Dutjes in de schaduw van een boom zijn niet meer mogelijk. De vogel kwettert onophoudelijk en maakt duikvluchten in de richting van de kat. Na verloop van tijd probeert Nappie er wel eens naar te springen... maar ach... een vogel pakken, dat lukt hem nog lang niet. Onder de tuintafel is de kat ook niet veilig, enkel binnen. Niet dat de vogel Nappie met rust laat als hij binnen is, neen hoor, dan blijft hij kwetteren om Nappie naar buiten te treiteren.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van vogeltjes en vogeltjesgefluit. Maar heus, wat nu in onze tuin weerklinkt, is geen vogeltjesgefluit. Het is een vreselijk kabaal en werkt me danig op de zenuwen. Ons Nappie laat het echter niet aan zijn hart komen. Na enig gespring, legt hij zich binnen rustig te slapen en laat hij de vogel voor wat ie is. Goed voor hem, maar wat met onze oren en getergde zenuwen?

scriptie - stress - ... - en een knipoog

Vandaag heb ik dan eindelijk mijn scriptie (of thesis, zo je wil) ingediend op het fsa. Nu ben ik er vanaf, tot aan de verdediging tenminste.
Ik heb lang gedacht dat ik mijn scriptie nooit op tijd zou afkrijgen en was mezelf al aan het leren dat een tweede zit niet zo immens erg is. Maar in de laatste maand heb ik toch beseft dat het nog mogelijk was en me extra hard ingespannen. Nu ben ik daar natuurlijk wel erg blij om!
Het was wel ferm afzien, vooral het gemis aan een sociaal leven was ferm vervelend. Op den duur had ik ook helemaal niets meer te vertellen dat niet over mijn scriptie ging. Kan je je dat voorstellen? Ik begon mezelf dan ook onnoemelijk saai te vinden. ;-)

Maar nu is ie dus af. Ik was onbeschrijfelijk trots toen ik mijn scriptie ingebonden en al in mijn handen had deze zaterdag. Misschien moet ik er hier later maar eens een foto van posten, want ik moet zeggen... hij is wel mooi. En dat kan Josefine vast beamen.
Het was dan nog even spannend om het goed en wel op een cd'tje te schrijven en om het vandaag in te dienen. Maar nu mag mijn scriptie even rusten, tot ergens een tot op heden onbepaalde dag in juni.

Nu zat ik dit weekend en vandaag eigenlijk nog steeds in een soort stadium van stress-ontwenning. Het is eigenlijk nogal moeilijk te verwoorden omdat het eigenlijk een en al gevoel is, maar ik zal het proberen. En misschien zijn er wel mensen die er zich in zullen herkennen.
Het schrijven van een scriptie is een spannend gebeuren en de stress stapelt zich steeds meer op. Op den duur droom je er zelfs van, of ik toch af en toe. Vooral over dingen die nog moeten gebeuren of dingen die kunnen foutlopen. Na enige tijd kunnen je ogen tegen niet veel meer door altijd maar naar het computerscherm te staren, je polsen doen pijn van het typen en je benen, rug, nek en schouders van het vele zitten. Komt er dan nog bij dat ik echt een heel slechte zithouding heb. Ik zit op alle mogelijke manieren op mijn bureaustoel, waarvan volgens mij geen enkele manier goed is. Ik zit met mijn benen gekruist, in kleermakerszit, op mijn knieën,... en zo zijn er nog een heleboel manieren. Stuk voor stuk zorgen ze voor spierpijn, dat hebben ze gemeen.

Nu is mijn scriptie ingediend en je zou denken dat alle stress en de daaraangebonden ellende van de baan is. Spijtig spijtig, maar ik moet je teleurstellen. De adrenaline is weg en nu voel ik pas echt hoe moe ik eigenlijk ben. De hoofdpijn, die ik tegen het einde van mijn scriptie ook al had, valt nu pas echt op. Mijn schouders doen nog steeds zeer, al heeft mijn kinesist mij er goed doorgeholpen. Mijn knieën zijn er weer aan, maar dat geneest wel, als ik eens zou afleren van zo vaak op mijn knieën te zitten... Mijn rug is ook niets meer waard, maar dat wist ik al jaren. ;-) Echt, na zo'n stressy periode voel ik me zoals een oud dametje met veel last van artrose en wat nog meer...
Beeldende werkwoorden waar ik me nog wel in kan vinden zijn: uitgemolken, uitgewrongen en opgefrommeld.

Op zich zijn dat allemaal geen blijvende fenomenen hoor. Een beetje rust en vakantie en ik ben er zo weer bovenop. Een mens is gewoon niet gemaakt om zo lang onder hoge stress te staan en het lichaam kan daar niet tegen, zoals ik reeds in geuren en kleuren beschreven heb. Het enige spijtige is, dat ik nog net geen vakantie heb. Eerst komen de examens er nog aan. Het zijn er vijf, maar ik zie ze eigenlijk wel nog zitten. En daarna heb ik eindelijk eindelijk, na een paar jaar, eens een echte lange vakantie!! (alhoewel dat niet helemaal juist is door mijn AILO, maar dat vergeet ik voor het gemak even)

En wat ga ik doen in die vakantie? NIETS, heeeeel veeeeel NIETS! (maar meer daarover misschien later)

Laat ik deze post beëindigen met een kleine samenvatting: Ik ben super super trots dat ik mijn scriptie op tijd heb afgekregen, nu ben ik moe, maar ga ik toch nog het onderste uit de kan halen voor mijn exaampjes en dan heb ik vakantie en kan ik uitrusten en eindelijk iedereen die ik verwaarloosd heb weer de aandacht geven die ze verdienen en mijn sociaal leven weer nieuw leven inblazen.

Tot slot wil ik iedereen die zijn scriptie nu ongeveer afgewerkt heeft proficiat wensen! Iedereen die net als ik die scriptie moet verdedigen, wens ik super veel succes! Iedereen die examens heeft, krijgt van mij een mentaal klavertje vier! En iedereen die nog een scriptie moet schrijven, wens ik alle succes, moed en volharding om het tot een goed einde te brengen!

een bijna-blinde non-recentie

Zoals de meesten wel weten draag ik al jaren een bril (en ook wel al een hele tijd lenzen). Het 'bijna-blind-zijn' maakt dus al lang deel uit van mijn leven, dus wordt het zo wel eens tijd dat ik er ook eens iets over post. Niet dat er zo immens veel over te vertellen valt. Het enige interessante is misschien dat ik me een bult zou verschieten moest ik s morgens wakker worden en scherp zien. Dus... neen dank je wel, ik ben perfect tevreden met mijn 'bijna-blinde' ogen.

Hoe kom ik nu in hemelsnaam op dit onderwerp? Is het zomaar ineens uit mijn brein ontsproten? Neen hoor, het had wel degelijk een aanleiding. Mijn momenteel favoriete schrijfster houdt zelf ook een blog bij en zij bracht me eigenlijk op het idee voor deze post. Ik wil er even tussen vermelden dat ze 'momenteel' mijn favoriete schrijfster is, omdat ik zoveel boeken graag lees en dus af en toe eens verander van favoriet. Ik ben dus eigenlijk niet echt voor het concept favoriet, tenzij het enkel in het meervoud gebruikt wordt. :-) Maar dat is misschien stof voor een andere post, het gaat hier over brillen.

Op de blog van mijn momenteel favoriete schrijfster, of ook wel één van mijn favoriete schrijfsters geheten, las ik overlaast een post over mensen met brillen in verhalen. Ik vond het best interessant en entertainend (het is nu eenmaal een goede schrijfster) om het te lezen. Ik ga nu wel geen recentie schrijven over die blogpost, want wie mij kent, weet dat ik daar rotslecht in ben en dat ook niet graag doe. Ik wil jullie gewoon aanraden de post eens te lezen. Om dit voor jullie gemakkelijk toegankelijk te maken en de kans te vergroten dat jullie het ook effectief lezen, wilde ik hier een directe link naar de betreffende blogpost maken. Maar ik heb geen idee hoe ik dat kan doen, dus dat zal niet lukken. Ik zal hier dus maar een directe link naar haar blog zetten en ik kan je erbij zeggen dat het gaat om de post van 25 maart 2008.

Veel leesplezier!

Spam

Je zou het misschien zo direct niet zeggen, maar mijn blog wordt gespamd. Vreselijk vind ik dat!
Op zich is het allemaal zo erg nog niet hoor. Af en toe verschijnt er gewoon een commentaar op mijn blog met reclame voor virusscanners geloof ik. Zo immens goed heb ik het nog niet bekeken.
Het blijft voorlopig bij deze ene spamsoort, dus in die zin is het wel nog beperkt. Maar dat neemt niet weg dat ik het nog steeds vreselijk vind.

Ik vind het vooral vreselijk teleurstellend. In die zin heb ik op zich niet zoveel last van de spam, die verwijder ik gewoon. Ik heb vooral last van de teleurstelling die deze spam veroorzaakt. Ik zal het even uitleggen. Zoals je wel al weet, krijg ik heel graag reacties op mijn posts. Dit omdat ik niet graag het gevoel krijg tegen mezelf te praten, zoals ik vroeger al uitlegde. Ik leef dus altijd op als een reactie op een van mijn posts verschijnt en dan ga ik vol enthousiasme kijken. Je kan je dan vast de teleurstelling die ik op dat moment voel, wanneer het spam is, wel voorstellen.

Nu hopen dat die spammer na een tijdje vergeet dat deze blog bestaat en dat mensen met echte reacties niet vergeten dat deze blog bestaat.
We shall see...

Een reis naar ...

Het is bewezen!
Echt waar!

Wat is er bewezen? Wel, het is bewezen dat je met de bus echt overal, maar dan ook echt overal naar toe kan.

Ben ik daar weeral met een bus verhaal? Ja, ik weet het, het wordt een beetje een gewoonte. Maar ik kan er echt niet aan doen... het overkomt me nu eenmaal.

Zo zat ik vandaag weer op de Gentse bus-met-vuilbak. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Wat ik zag toen ik op die bus zat, dat is hetgeen waar het hier eigenlijk om draait. Ik zat gewoon rustig uit het raam te staren, toen er een bus in de tegenovergestelde richting passeerde. Dat is op zich niets abnormaals, behalve dan dat dit een speciale bus was. Het was de bus die alleen al door zijn bestaan, bewees dat een bus echt wel overal naar toe reist.

Om jullie maar niet langer in spanning te houden en om de praktische reden dat ik wil gaan slapen, zal ik maar vertellen wat de bestemming was van deze speciale bus. Deze bus reed naar... JUPITER!
Echt waar! Dat stond op de bus!

Bij deze... wie wil er mee een ritje maken naar Jupiter?

Chocolade

Het is alweer een hele poos geleden, dat heb je nu eenmaal wanneer je verdwaalt bent in een moeras... Daar zijn maar heel af en toe plaatsen waar je op internet kan. ;-)

Maar nu gaat het over iets leuks en lekkers, over chocolade!
Laat ik zeggen dat Belgische chocolade de beste choclade is van de hele wereld. En ik ben niet de enigste die dat vindt. Vinden jullie dat ook?

Dit jaar is een Belgisch chocolademerk 125 jaar. En dit weekend werd dit in Gent gevierd met gratis chocolade. Zelfs in deze moerassige tijden vond ik dat ik dat niet kon missen, dus ben ik daar even een kijkje gaan nemen en natuurlijk... eens gaan proeven!


Nu ben ik dus een klein beetje gratis chocolade rijker. Jammiejammie!

Ik moet wel zeggen dat het 'evenement' verder enigszins teleurstellend was.
Zeg nu zelf... Ze maken reclame voor een 'village' op het sint-pietersplein. Dan verwacht je toch niet enkele hutjes op een kwartje van het sint-pietersplein, waar je in vijf stappen alles gezien hebt?
Ach soit... ik mag niet klagen zeker? Maar volgens mij hadden ze geld genoeg om die 'village' toch iets imposanter te maken.

Moeraskoorts

Zoals de titel van de post al laat weten, gaat deze post over moeraskoorts. Nu vraag je je vast af waarom ik het over moeraskoorts zou willen hebben.
Laat ik allereerst beginnen met te vermelden dat het hier niet gaat over de moeraskoorts zoals het wordt uitgelegd door de Van Dale. Volgens de Van Dale is moeraskoorts namelijk hetzelfde als malaria. En over malaria weet ik nu ook niet zo super veel en daar gaat het dus ook helemaal niet over.

Laat ik beginnen bij het begin. De laatste tijd heb ik echt bergen en bergen werk. Het soort bergen waar je naar staat te kijken en er geen begin aan ziet. Het soort bergen waardoor al het uitzicht verdwijnt en je jezelf voelt wegzinken ondanks je geploeter en uiterste krachtinspanningen. Het soort bergen waarvan elk normaal mens in paniek geraakt. En ik ben absoluut niet de enigste! Vandaar ook deze post met de uitleg voor dit fenomeen en een poging tot medicijn, behandeling,...

Het gaat hier dus om een bepaald gevoel dat ik het best kan vergelijken met wegzinken in een moeras. En hoe meer je in paniek geraakt en je best doet om eruit te geraken, hoe sneller en dieper je wegzinkt.
Dit klinkt misschien een beetje moedeloos? Maar ik verzeker je, dat is helemaal niet de bedoeling. Maar alvorens een probleem op te lossen, is het belangrijk eerst het probleem te erkennen. Bij deze genoeg over het probleem op zich, ik denk dat velen zich hier nu en dan in kunnen herkennen. Dit fenomeen heb ik dus moeraskoorts gedoopt (wegens de bovenstaande vergelijking).

De eerste aanpak voor moeraskoorts is beseffen dat je moeraskoorts hebt. Dat maakt een mens meestal een stukje kalmer.
Daarna is het belangrijk te beseffen dat je niet de enige mens op deze planeet bent, die moeraskoorts heeft. Dit besef maakt een mens normaal nog kalmer en eventueel lotgenotencontact kan ook deugd doen.
Na deze twee stappen ben je normaal al een stuk kalmer dan in het begin. En dat is heel erg belangrijk, want door paniek zak je enkel sneller weg in het moeras.
De volgende stap is om eens rustig neer te gaan zitten en je werk in kleine stapjes op te delen.
Bijvoorbeeld: Ik moet o.a. aan mijn thesis werken. Dan schrijf ik niet op: 'vandaag werk ik aan mijn thesis' --> Dat is veel te groot en lijkt onoverkomelijk en op het einde van de dag kan je dat niet doorstrepen, want die thesis zal nog niet af zijn. Kleine stapjes wil dus zeggen dat je bijvoorbeeld schrijft: 'vandaag verwerk ik dit artikel en dat artikel in de inleiding van mijn thesis' Dit is veel concreter, je kan regelmatig dingen doorstrepen en hebt het gevoel dat je ook werkelijk vooruit geraakt.

Dit is dus mijn voorstel om moeraskoorts aan te pakken. Door de kleine stapjes zie je jezelf stukje voor stukje vooruit gaan, kan je jezelf af en toe belonen en voor je het weet, ben je uit het moeras.

Veel succes allemaal!

Treinen en bussen

Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste tijd heb ik vaak iets te vertellen over het openbaar vervoer. Niet dat ik nu zo'n immense fan ben van ons openbaar vervoer, al heb ik er wel enige affiniteit voor. Die affiniteit heb ik vooral op momenten dat ik denk aan het openbaar vervoer in andere landen of plaatsen, op andere momenten is die affiniteit ver zoek. Zoals die keer dat de trein net buiten het station twintig minuten bleef stilstaan terwijl ik op tijd ergens moest zijn. Op zo'n momenten kan ik me die affiniteit helemaal niet voorstellen. Maar ach... wie zou dat wel kunnen?

Maar laten we eerst met mijn treinverhaaltje beginnen. (daarna heb ik nog twee busverhaaltjes in petto, leuk he?)
Laatst zat ik op de trein van Kortrijk naar Gent. Ik geloof dat het twee vrijdagen terug was, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Als ik naar Kortrijk ga, doe ik dat met mijn go-pass, want een gewoon ticket is duurder. En die bewuste vrijdag was dit niet anders. De conducteur kwam langs, zo nog een jong manneke, maar met een vriendelijk uitzicht. Ik toonde mijn go-pass, waar hij prompt een gaatje in prikte en direct daarna vroeg hij mijn identiteitskaart. Ik toonde die dus en hij gaf me mijn go-pass en identiteitskaart terug en ging verder, mij enigszins verbijsterd achterlatend. Zeg nu zelf, zie ik er al ouder dan 26 uit? Ik vond het nogal eigenaardig, maar ik besloot het als een complement aan te nemen. Ik zie er dus niet meer zoals een puber uit, maar een heuse jongedame ;-). Misschien moet ik de volgende keer eens twee staartjes in mijn haar doen, zou de conducteur dan nog om mijn identiteitskaart vragen?

En dan mijn busverhaaltjes. Alle, het eerste is eigenlijk niet echt een verhaaltje, eerder een bedenking. Ik ben nu al enkele jaren gewoon van het openbaar vervoer te nemen in Gent. Ik heb ook al enkele jaren een buzzy-pazz, heel handig is dat. Ik stap dus meestal gewoon op de bus, knik eens vriendelijk naar de chauffeur en ga dan op zoek naar een zitplaatsje. In Kortrijk is me dat dus nog nooit gelukt. Daar houdt de chauffeur me telkens tegen, ondanks mijn vriendelijke knikje, om mijn abonnement te vragen. Heel vervelend vind ik dat, al hebben die chauffeurs daar natuurlijk het volste recht toe en zou ik mijn buzzy-pazz eigenlijk spontaan moeten tonen. Maar soit, daar gaat het me eigenlijk niet om. Ik wou gewoon even melden dat het me opgevallen was dat ze in Kortrijk banger zijn beduveld te worden dan in Gent. Of misschien vinden Gentse chauffeurs dat ik er betrouwbaar uit zie en vinden de Kortrijkse chauffeurs dat net niet? Wie zal het zeggen?

Het tweede busverhaaltje maakt eigenlijk deel uit van een vervolgverhaal. Zo heb ik dus al tweemaal op een '77 met vuilnisbak' gezeten. Deze zaterdag stapte ik weer aan het station op een 77 en ik dacht echt dat ik weer 'de vuilnisbak' zou zien hangen, maar dat was niet het geval, het was een gewone bus. En zal ik je nu eens wat vertellen, ik was echt teleurgesteld! Maar ach... ik kan ook relativeren hoor, want deze bus had dan wel geen vuilnisbak, ik mocht er wel mijn appel opeten.

Mijn kamerraam

Zoals mijn blog je vast al deed vermoeden, is mijn kamer eigenlijk een zolderkamertje. Ja, kompleet met schuin dak en slechte isolatie. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet om, het gaat vandaag over mijn kamerraam. Dat is zo'n 'schuin velux-ding' en geeft mij de mogelijkheid om naar de huizen en tuinen rondom mij te kijken.

De laatste dagen zit ik erg veel achter mijn computer, dit door de vele werkjes die ik moet maken en ik ben zo iemand die veel sneller typt dan schrijft. Al ga je me nooit horen zeggen dat ik liever typ dan schrijf, want ik hou van schrijven en nog liefst met mijn ouderwetse vulpen of met een kalligrafie-pen. Als ik aan mijn computer zit en rechts naast mij kijk, kijk ik naar buiten door mijn kamerraam. Dan zie ik geen tuinen, want daarvoor moet ik al rechtstaand naar buiten kijken. Als ik dus van mijn bureaustoel naar buiten kijk, zie ik enkele daken in de verte, enkele boomtoppen en een heleboel lucht. Je kan zeggen wat je wil, maar ik vind het uitzicht prachtig, vooral omdat het zo vaak verschilt. Enkele dagen geleden was de lucht stralend blauw, met hier en daar een streepje wolk en een heerlijk zonnetje. Mijn kamer voelde direct lentewarm.
Vandaag is de lucht effen grijs en steken de lege boomtoppen er scherp tegen af. Mijn kamer voelt een beetje frisjes en ruikt naar chauffage. Ik ben blij dat ik niet veel naar buiten moet vandaag, want het ziet er koud uit.

Mijn raam heeft verder nog een leuk effect. Zo schijnt de maan er 's avonds vaak naarbinnen. Als het volle maan is, zie ik een lichtbundel mijn kamer in vallen. Prachtig is dat! Ik kan het eigenlijk nooit zo goed beschrijven als het eruit ziet, dus ga ik ook geen poging wagen. Ik wil alleen met je delen dat een raam waar de maan langs naarbinnen schijnt een fantastische meerwaarde biedt aan een kamer. Ik kan dus 's avonds in het maanlicht zitten, in de knusse gezellligheid van mijn kamer.

Maar het prachtigste moet nog komen. Ik wou dat ik er een foto van had, maar op het moment had ik geen fototoestel bij en ik zou het toch nooit zo mooi hebben kunnen fotograferen. Weet je nog enige tijd geleden toen het zo een mini-beetje gesneeuwd had? Het uitzicht vanuit mijn raam was prachtig toen. Er lag wat wit op de daken en de bomen en tuinen lagen ook wit. En sneeuw reflecteert zo mooi het maanlicht, waardoor het wat klaarder leek dan het was. Die avond scheen de volle (of bijna volle) maan weer eens mijn kamer binnen. Het was zo'n uitzicht dat vaak in boeken wordt beschreven en ik werd er zowaar een beetje week vanbinnen van. En ik kreeg zin om er een mooie beschrijving over te maken. Ik zal het vast nooit zo mooi kunnen beschrijven als het was, dus ik kan je alleen maar aanraden om, als je de kans krijgt, ook met volle teugen te genieten van een in maanlichtvergoten sneeuwlandschap. En ondanks het opwarmende klimaat, moet je daar niet speciaal het land voor verlaten, alleen veel geduld hebben.

Vorige week zaterdag

Ik loop al bijna een week met een idee voor een blogpost in mijn hoofd rond, maar ik kwam er maar niet toe het uit te werken en te posten. Maar aangezien meer dan een week met een postidee in mijn hoofd rondhotsen me maar al te idioot lijkt, heb ik vandaag even tijd vrijgemaakt.

Het idee voor deze post ontstond vorige week zaterdag onderweg naar huis van een vormingsdagje in Brussel. Eigenlijk heeft deze vormingsdag daar helemaal niets mee te maken, al kan ik wel zeggen dat ik die trip naar Brussel gemaakt heb met amper 3 euro op zak en mijn vader dit eigenlijk een beetje onverantwoord vond. Ik had daar echter geen last van, geld dat je niet bij hebt, kan je niet uitgeven (of erger nog, kwijt raken) en op een vormingsdag is geld toch niet nodig.
Maar zoals ik al zei, het idee kwam in me op in de bus onderweg naar huis. Zoals je vast al gemerkt hebt in vorige posts is de bus een medium waar ik heel veel leuke inzichten krijg. Ik weet niet precies waar dat aan ligt, misschien is dit voer voor een andere post, wanneer ik het eindelijk wel weet of tenminste denk te weten.

Nu, terug naar het idee zelf. Ik stapte vorige zaterdag dus op de bus aan het station en het bleek toch wel weer de bus met de vuilbak te zijn zeker! Ik had al van anderen gehoord dat ze nog nooit een bus hadden geweten met een vuilbak, dus dat ik het me vast verbeeld had. Maar nu heb ik de bus dus weer gezien en ben ik echt wel zeker dat er een bus rondrijd in Gent met een vuilbak. Zo het soort vuilbak dat veel mensen onder hun bureau of naast hun toilet staan hebben, met zo'n klapding als deksel (geen pedaalemmer dus, dat zou moeilijk zijn op een bus).
Voor de mensen die mij niet geloven en ook eens op die bus willen zitten, het was een 77 en de bus had nummer 220558. (Ja, bussen hebben elk een, naar mijn weten uniek, nummer.) Dus als je ook ooit eens op die bus met een vuilbak zit, laat het me gerust weten. Dan weet ik echt echt zeker dat ik het me niet verbeeld heb. En anders zijn we met twee of meer fantasierijken en dat vind ik ook wel leuk.

Verder was er nog een grappig kenmerk aan die bus. Er hingen namelijk enkele papiertjes uit waar opstond dat het verboden was om te eten of te drinken op de bus. Indien je dit toch deed, kon je bestraft worden met een boete. Ik heb eigenlijk nog nooit een bus geweten waarop je niet mocht eten, behalve dan frietjes of ijsjes. (zo'n bordjes heb ik wel al gezien) Soit, op die bus zal ik dus niet mijn boterhammen of mijn vieruurtje mogen opeten, zoals ik wel vaker pleeg te doen.
Het grappige aan dit alles is de link tussen beide vreemde kenmerken van deze bus. Je mag niet eten of drinken, maar er is wel een vuilbak. Eigenaardig... ofwel een buschauffeur die het kuisen van zijn bus beu was... Wie weet?

Verder zag ik op die bus ook iemand met een blauwe tas met bellen op. Je weet wel, zo'n zeepbellen die je kan blazen met een bellenblaas. Op zich is dit niks speciaals, tot ik nog iemand op de bus zag stappen met identiek dezelfde tas. Waarna ik naar buiten keek en nog een heleboel mensen met zo'n tas zag rondlopen. Na enige initiële verwarring was het me al gauw duidelijk dat er ergens iets te doen moest zijn en dat je daarbij zo'n blauwe tas met bellen kreeg. Aangezien de bellen me aan zeep deden denken, gokte ik dat er ergens een zeeptentoonstelling moest zijn. Ik bedacht me dat het wel interessant zou zijn dit op mijn blog te posten en anderen, indien ik toch niet tegen mezelf aan het praten zou zijn ;-), te laten meeraden wat er in hemelsnaam te doen was.
Ik heb echter op zondag toen ik naar de televisie aan het kijken was, ontdekt waar die tassen vandaan kwamen. Het was zowaar bijna een EUREKA-moment, als het niet zo triviaal was geweest. Om je niet langer in spanning te houden... die tassen werden gratis gegeven bij 'body&beauty', een welnessbeurs in Flanders Expo.
Zo zie je maar... vreemde dingen hebben meestal een erg logische uitleg.

Voor moest je ooit een blauwe tas met bellen zien, de onderstaande was het:

Het gevoel tegen jezelf te praten

De laatste dagen krijg ik meer en meer het gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben, tegen een muur zou ook nog kunnen. Maar als ik moest kiezen, zou ik nog liever tegen mezelf praten, dan tegen een muur, hoe fantastisch die muur ook zou mogen zijn. Vandaar dus mijn gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben en niet tegen een muur. Nu kan je je afvragen vanwaar ik dat gevoel haal? Loop ik nu hele dagen luidop tegen mezelf te murmelen?
Neen... wees gerust zo zit het niet in elkaar. Volgens mij vindt iemand die hele dagen in zichzelf loopt te murmelen dat lang niet zo storend als ik het gevoel tegen mezelf aan het praten te zijn, vind.
Maar nu terug naar de vraag waar ik dat gevoel heb opgedaan... Wel, dat gevoel heb ik op deze blog opgedaan. Ik vind het namelijk fantastisch leuk om bedenkingen te posten op deze blog. Het enige nadeel is dat ik er geen idee van heb of mijn bedenkingen wel gelezen worden. Dus voelt het alsof ik gewoon tegen mezelf aan het vertellen ben over wat ik nu weer bedacht heb.

The last time I checked (dat klinkt gewoon het best in het Engels), was tegen jezelf praten toch wel een teken dat er iets psychisch niet in orde met je was. Dus begin ik nu naast het gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben, een gevoel te krijgen dat ik toch wel een beetje zot moet zijn om dit posten vol te houden, als toch niemand het leest. Ik vind een beetje zot zijn op zich heus niet erg, maar het enige probleem is dat ik van dat gevoel dat ik tegen mezelf aan het praten ben af wil.

Ik zal dus strategieën moeten bedenken om van dit gevoel af te raken. Een eerste stap is al deze post. Omdat deze post nu eenmaal niet de bedoeling heeft om aan mezelf duidelijk te maken welk gevoel ik niet leuk vind, want dat weet ik al. Deze post heeft de bedoeling om mensen die deze post lezen aan te sporen een commentaartje achter te laten, zodat ik weet dat ik niet tegen mezelf aan het praten ben en me dus al iets minder zotjes zal vinden.
De volgende stap heb ik nog niet echt bedacht. Misschien zal ik opnieuw een heuse reclameactie moeten opstarten, maar dat voelt zo opdringerig. Ach... ik zal er nog eens goed over nadenken, misschien kom ik wel op een ludieke actie. Wat ik wel al weet, is dat subtiele reclameacties zoals een signatuur onder je e-mail, een tekstje bij je msn-nickname en een sticky post op je facebookprofiel niet helpen.

Handleiding bij het eten van een zakje M&M's

Laat ik allereerst zeggen dat deze handleiding ook geldt bij smarties, maar om één of andere reden zijn die niet zo bekend, heb ik de indruk. Als kind at ik trouwens veel vaker smarties dan m&m's, maar op een bepaald moment is dat blijkbaar veranderd. Al heb ik er niet direct een idee van hoe en wanneer dat nu precies gebeurd is.
Ik heb trouwens altijd een boontje gehad voor smarties en heb dat nog steeds, maar m&m's verkopen ze volgens mij gewoon in grotere zakken... Wat je nu ook moge denken, ik ben geen m&m's of smartie verslaafde hoor. Al heb ik ze wel al gebruikt in cake en brood, maar kom...

Dit gezegd zijnde ga ik maar verder gaan met de inleiding op mijn handleiding. Een handleiding is volgens de Van Dale een gebruiksaanwijzing, die dan weer gelijk is aan een 'aanwijzing hoe men iets behoorlijk gebruiken moet'. In strikte zin is de handleiding die ik hieronder ga geven nog niet echt een handleiding denk ik. Maar volgens mij hoort het wel een echte handleiding te zijn. Dit omdat er volgens mij maar 1 correcte manier bestaat om m&m's (of smarties) te eten.

Allereerst, schaf je nooit m&m's (ik denk niet dat die brol in smarties bestaat) aan met noten of andere idioterij (behalve de chocolade natuurlijk, anders was het geen m&m meer).
Dus, als je de correcte zak in je bezit hebt, begint het eten. Je begint altijd met het eten van enkel de bruine m&m's (of smarties). Dit kan je naar eigen smaak 1 per 1 of per twee, of per handvol doen. Maar let wel dat er geen andere kleurtjes tussen sluipen. Oh ja, een goed verlichte kamer is hier wel een noodzaak. (In die zin vervallen deze regels wanneer je m&m's (of smarties) eet in de cinema, want dan zien ze er allemaal bruin uit, of zwart of grijs zo je wil.)
Als je het zoeken beu bent, stop je de zak gewoon weg in de kast. Geen probleem, er komt vast nog een moment dat je weer goesting hebt. Als je er zo goed als zeker van bent dat alle bruine m&m's (of smarties) op zijn en je hebt nog goesting, dan kan je een nieuw kleurtje kiezen. Hierbij is het heel belangrijk dat je niet te gauw over gaat naar het volgende kleurtje. Als je in je zoektocht naar je nieuwe kleur toch nog een bruin tegenkomt, moet je dat eerst opeten.
Je mag elk kleur kiezen als tweede kleur, behalve de oranje. Het eten van deze tweede kleur verloopt op geheel dezelfde manier als de bruine m&m's (of smarties). Je kan steeds verder eten tot je genoeg hebt of tot je aan de laatste oranje kleur zit.

Tot zover mijn handleiding bij het eten van een zakje m&m's (of smarties).
Alvast veel snoepplezier!

Oh ja, het lijkt misschien een omslachtige methode, maar het heeft zo zijn voordelen. Allereerst het esthetische voordeel en daarnaast ook het voordeel dat je heel traag m&m's (of smarties) eet, waardoor ze extra lekker smaken en ook ga je er minder van eten, waardoor je zakje m&m's (of smarties) langer mee gaat en je lijn er minder hoeft onder te lijden. Er zijn vast nog hopen voordelen, maar die mag je zelf ondervinden en hier posten.

Lichaamsbeweging of meer specifiek enkele sporten

In drukke tijden waar inpiratie gekanaliseerd moet worden naar verplichte schooltaken, is het moeilijk om spontaan dingen te bedenken heb ik gemerkt. Dat heeft zo zijn gevolgen voor het regelmatig posten op deze blog. Maar daar ga ik niet verder op ingaan, behalve dat dit bewijst dat alles uiteindelijk invloed heeft op alles, alleen niet direct. Maar dat is alles behalve iets dat ik bedacht heb, dat is gewoon een feit. Dingen die ik bedenk, kan je meer vereenzelvigen met het weergeven van mijn eigen mening veronderstel ik. Dus heeft het geen zin om in deze post verder in te gaan op een feit, tenzij ik er iets rond bedacht had, maar dat is dus niet het geval.

Maar ondanks mijn gebrek aan verhelderende inzichten de laatste dagen, heb ik wel nog wat te vertellen. Ik wil het namelijk eens over lichaamsbeweging hebben. Nu vraag je je vast af wat ik in hemelsnaam over lichaamsbeweging te zeggen heb. Ik ben nu eenmaal niet bepaald de meest sportieve persoon die er op deze aardbol rondloopt. Volgens mij maakt dat echter geen snars uit als je gewoon maar van plan bent om over lichaamsbeweging te praten. Zelfs iemand met een minimum aan lichaamsbeweging kan het over lichaamsbeweging hebben. De enige die het niet over lichaamsbeweging kan hebben, is iemand die helemaal niet beweegt, maar wederom daar ga ik het nu echt wel niet over hebben.

Eigenlijk wilde ik vorig jaar een post posten rond computerdansen. Het is daar echter nooit van gekomen en daar ga ik nu dus verandering in brengen. Ondertussen is het wel geen nieuwtje meer en hebben de meeste mensen die deze blog lezen eigenlijk al kennis gemaakt met het fameuze computerdansen. Alle, ik noem het eerder 'dansmatteren', maar dat is echt wel geen mooi nederlands woord. Het komt er op neer dat je een dansmat verbindt met je computer en dan de pijltjes volgt. Ik zou hier wel een foto op willen posten, maar ik heb nog niemand gevonden die wil gefotografeerd worden tijdens het 'dansmatteren' en gewoon de dansmat fotograferen vind ik ietwat flauw. Bij gebrek aan foto's moet ik dus verwijzen naar het internet, daar vind je genoeg over computerdansen of in het engels: DDR (dancedance revolution). En als je live-actie wil zien, kan je natuurlijk ook altijd youtube een bezoekje brengen. Er zijn genoeg mensen op de wereld die hun danskunsten graag op internet ten toon spreiden, al ben ik daar niet een van.

Een tijd geleden ben ik ook begonnen met lopen. Dat was eigenlijk maar een eigenaardige sportkeuze moet ik zeggen, want ik heb (of moet ik nu had zeggen) echt wel een hekel aan lopen. Het is nog steeds mijn favoriete sport niet, maar ik heb er toch zo geen hardgrondige hekel meer aan. Aangezien ik nooit graag gelopen heb, was ik daar in het begin echt wel slecht in, maar tegen alle verwachtingen in is het me uiteindelijk gelukt om rond de watersportbaan te lopen zonder stoppen. Dat was echt wel een overwinning. Nu is mijn lopen weer wat stilgevallen. De reden daarvoor is mijn knie. Die had besloten pijn te beginnen doen, waardoor ik het lopen een tijdje moest laten. Maar mijn nieuwjaarsvoornemen is om weer te beginnen lopen.

Dan kan ik ook nog meedelen dat ik ben begonnen met cycling, ook wel spinning genoemd. Ik hoopte dat ik dat wel leuk zou vinden en echt, het is super leuk! Misschien wel een beetje vreemd, want uiteindelijk zit je in een groep allemaal op een fiets met 1 wiel. Je gaat niet vooruit, het enige uitzicht zijn de zwetende ruggen voor je, de lesgever en een spiegel. Misschien is het de muziek die het zo leuk maakt? Of zouden het eerder de endorfines zijn die vrijkomen bij het sporten? Ik zou het eigenlijk niet goed weten... want eigenlijk heb ik ook muziek en endorfines als ik ga lopen en toch vind ik cycling leuker. Misschien moet ik daar nog maar eens goed over nadenken?

Dat is zowat alles wat ik nog over lichaamsbeweging te zeggen had vandaag. Eigenlijk ging het meer over sport als ik het zo bekijk. Want als ik echt wel volledig wilde zijn in mijn post over lichaamsbeweging kon ik ook nog vertellen over trappen, typen op een computer, praten... Ik bedacht me net, er zijn toch ongelooflijk veel dingen die lichaamsbeweging vragen. Eigenlijk alles...

De zin van ribben en de onzin van solden

Ik heb verschillende dingen te vertellen vandaag, dus zal ik maar beginnen bij het begin. Het begin van vandaag was om 5.20u. Zo vroeg? Neen, normaal sta ik zo vroeg niet op, zelfs niet voor een examen. Technisch gezien ben ik ook niet opgestaan om zo laat...
Het ging zo:
Ik werd wakker denkende dat mijn wekker al afgegaan was, maar alweer uitgevallen was. Ik keek om te zien hoe laat het was. Ik zag: 9.20u. (Ik kom zoiets wel vaker tegen, ik ben lichtjes blind weet je wel) Een belangrijk detail is echter dat ik deze ochtend om 9u examen had. Je kan je dan vast wel inbeelden hoe ik me voelde wanneer ik dacht dat het 9.20u was en ik nog in mijn bed lag. Ik stak mijn licht aan en keek beter en zag toen tot mijn immense opluchting dat het 5.20u was. Ik floepte het licht weer uit en plofte weer neer. Dit alles gebeurde in een korte flits, maar ik moet zeggen dat mijn hartritme zeker ver... miljoend of zo was. Het duurde dan ook wel zo'n tien minuten voor mijn hart weer in zijn normale ritme klopte.

Vandaag heb ik dus het nut van ribben ontdekt. Ze dienen om je hart in je lijf te houden wanneer je echt wel extra ongelooflijk verschiet en panikeert.

Verder heb ik me vandaag herinnerd waarom ik een hekel heb aan solden.
Ten eerste is het dan meestal druk en daar kan ik niet tegen. Maar dat was het probleem niet, want vandaag was het niet bijzonder druk. Dat is meestal zo als je midden in de week naar 't stad gaat en de solden al een tijd bezig zijn.
In de solden hangen ten tweede niet zo heel veel kleren die ik mooi vind. (die hangen meestal in de nieuwe collectie)
Ten derde, als ik dan eenmaal kleren heb zien hangen die ik mooi vind, dan hangen ze niet in mijn maat. (ik zou zowaar meer chocolade moeten eten ;-) )
Ten vierde, als ik dan uiteindelijk kleren vind die me aanstaan en in mijn maat te vinden zijn, dan passen ze niet. (vast ook de reden waarom ze daar nog hangen)
Dus na een middagje winkelen heb ik welgeteld 1,5 euro uitgegeven aan snoepjes om mezelf te troosten.

Ik weet dus weer waarom ik normaal de solden mijd. Maar niet dat mijn middag nu om zeep was hoor. Een namiddag gezellig kletsen en niet hoeven studeren, is in deze tijd van het jaar een zeldzaam goed en ik ben daar ongelooflijk dankbaar voor!

Vandaag

Vandaag op de bus naar huis van een weer eens interessante vormingsdag bedacht ik een nieuw onderwerp voor een post op deze blog. En terwijl ik die post aan het bedenken was, bedacht ik nog iets anders. Leuk hoor, zo vanalles zitten bedenken! Ik kan daar immens van genieten en op dat moment wou ik dat ik mijn computer, of enig ander typtoestel bij me had. Maar soit, bedenken op zich is dus gewoon leuk, maar daar gaat het nu eventjes niet om.

Ik bedacht, naast het nieuwe onderwerp dat ik straks nog wel even ga aanraken, dat het al een hele tijd geleden was dat ik dingen bedacht had. Gisteren was één van de eerste dagen sinds lang dat ik nog eens inspiratie had om iets te bedenken en dat het bedachte ook zonder al te veel moeite uit mijn vingers stroomde. Ik had daar gisteren niet direct bij stilgestaan, maar vandaag op de bus bedacht ik dus dat het al een hele tijd geleden was. Terwijl dat bedenken en schrijven eigenlijk altijd nogal natuurlijk en vanzelfsprekend is geweest voor mij. En het vreemde is dan nog, dat ik me er absoluut niet van bewust was, dat ik het een tijdje kwijt was. Ik was blijkbaar zo bezig met vanalles, dat ik geen inspiratie meer had en het niet eens merkte.
Maar vandaag merkte ik dus op dat mijn inspiratie terug was, dat 'ik' weer terug was. Blijkbaar moet ik zonder het te beseffen een beetje weg geweest zijn. Niet dat ik nu dezelfde persoon ben van pakweg vier maanden geleden, want iedereen veranderd elke dag, elk uur... Het komt er echter op neer dat ik de laatste vier maanden blijkbaar een kenmerk van mezelf kwijt was, dat ik echt wel als een kenmerkend kenmerk beschouw.

Ik kan nu dus vol trots zeggen dat 'ik' terug ben. Al denk ik dat ik nooit helemaal weggeweest ben natuurlijk, want dat zou ik heus wel opgemerkt hebben, hoe bezig ik ook was met vanalles en nog wat. Ik denk trouwens niet dat ik plots verdwenen was en nu ook weer plots teruggekomen ben. Dat is meer een kwestie van geleidelijkheid. Je weet wel, het proces dat ik ook beschreven heb in mijn vorige post. Namelijk het proces van onbewust weten, bewust weten en benoemen.

Maar dat alles kwam tot mij, terwijl ik een nieuwe post aan het bedenken was. En de aanleiding daartoe deed zich ook voor op dezelfde bus, maar dan iets vroeger in het traject. Ik zag namelijk uit het raam enkele kindertjes lopen (begeleid door een ouder iemand) met witte plastieken overgooiertjes aan met zo'n groot vredeseilandenpeetje op. En ik vond dat een schattig zicht en het deed me glimlachen. En toen bedacht ik me iets, het had niet direct met die kindertjes te maken, maar onrechtstreeks moeten die het wel uitgelokt hebben, veronderstel ik. Ik had plots een onbestemd vrolijk en blij gevoel. Ik weet niet of iemand zich eigenlijk kan voorstellen wat ik bedoel, maar het is een gevoel dat ik wel vaker eens heb. Het is niet een gevoel dat ik kan oproepen of controleren of zelfs voorspellen, het is er plots gewoon. Vandaar dat ik het zou willen typeren als 'onbestemd'. Het komt erop neer dat kleine dingen, daar wordt het meestal door uitgelokt, een glimlach op mijn lippen kunnen toveren en dan voel ik me plots heel erg blij vanbinnen. Niet blij om iets, zoals je blij kan zijn door iets dat je krijgt bevoorbeeld, maar gewoon blij, zomaar blij. En echt, dat is een heerlijk gevoel en mijn favoriete soort blijheid.
En vaak blijven die momenten me wel bij, al vergeet ik er ook wel enkele hoor. Het menselijk geheugen en dan zeker het mijne, is nu eenmaal niet perfect. Misschien deel ik er nog wel eens enkele... wie weet... mss als er vraag naar is?

Dan is er nog iets op de bus dat me opviel en ik wel wil delen. Het is een beetje vreemd en eigenlijk helemaal niet spectaculair, maar nu ik toch bezig ben met bedenkingen, zal ik het even uit de doeken doen.
Na mijn vorming wandelde ik dus naar de bus. Mijn bus stond al aan de halte op mij te wachten. Ik wandelde een beetje sneller zodanig dat de bus niet zou wegrijden zonder mij, want hij gelukkig niet deed. Ik kwam aan de bus en de buschauffeur opende zijn deur, ik stapte op, knikte even naar de chauffeur en ging toen op zoek naar een plekje om te zitten. Ik had geluk, mijn favoriete plaatsje was nog niet bezet. Ja, ik besefte vandaag ook dat ik eigenlijk een favoriete plaats heb op de bus. Namelijk juist achter de deur van de bus (niet die van de chauffeur, maar de volgende) aan de kant van het raam. En dan nog liefst aan de rechter kant van de bus als je het bekijkt met je gezicht in rijrichting. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet om, ik spotte dus mijn plaatsje en wandelde er naartoe. Er lag een restje van een koekenpapiertje op de stoel waar ik wilde op zitten. Ik verlegde het kleine papiertje naar de stoel naast mij ondertussen bedenkend dat het toch wel jammer was dat op een bus geen vuilnisbakken aanwezig waren en dat dat misschien toch wel een gemis was. Ik ging zitten en haalde m'n mp3 spelertje uit en begon naar muziek te luisteren onderwijl naar buiten kijkend. Toen bedacht ik me de dingen die ik hiervoor heb beschreven en plots... zag ik dat er aan de paal voor me aan de deur van de bus, een vuilnisbakje hing. Zo t soort dat je onder of naast iemands bureau verwacht. Ik was oprecht verbaast, want dit was de eerste vuilnisbak die ik ooit gezien heb in een bus en dan nog net op de bus waar ik enkele minuten ervoor bedacht dat het toch wel handig zou zijn als een bus een vuilnisbak had. Ik vond dit toch wel een speciaal gebeuren, ondanks het feit dat het totaal niet spectaculair was, maar dan bedenk ik nu... de meeste dingen die ik speciaal vind, zijn meestal ook niet erg spectaculair...

Modi

Het is niet zo dat ik kan spreken van een nieuwe ontdekking, het is zelfs geen nieuwe observatie. Wat het dan wel is? Het is gewoon iets wat ik al langer wist, maar nooit benoemd had.
Het zou namelijk een onneindig lange taak zijn om alles wat men weet, bewust te maken en het dan nog eens te benoemen. Maar voor dit ene geval heb ik dus een uitzondering gemaakt en het proces doorlopen van onbewust weten, bewust weten en uiteindelijk benoemen.
Maar misschien wordt het nu toch wel eens tijd dat ik overga naar hetgene wat ik benoemd heb, want uitwijdingen zijn misschien wel leuk om te lezen, maar na een tijdje worden ze gewoon langdradig en serieus, daar heeft niemand iets aan. (zelfs de schrijver niet)

Het fenomeen dat ik benoemd heb, heeft iets te maken met het onderwerp. Het gaat hem dus over modi. Ik wil hierbij wel vermelden dat het desbetreffende benoemde fenomeen enkel op mij van toepassing is. Ik heb namelijk nog geen uitsluitsel of dit ook voor anderen van toepassing is. Waar ik wel uitsluitsel over heb, is dat het geen algemeen fenomeen is, want ik ken mensen die hier geen last van hebben.
Aha, denk je nu vast, het fenomeen is een last voor Veerle. Ach... dat heb je dan mis. Het fenomeen op zich is niet goed of niet slecht, het is er gewoon. Maar die uitleg doe ik beter na de uitleg van het fenomeen op zich.

Het komt er in se op neer dat ik verschillende modi heb. Zo heb je de 'leesmodus', 'de schrijfmodus', de 'ongeconcentreerde modus', de 'blokmodus'... Ik kan er vast nog een heleboel opnoemen, maar sommigen moeten volgens mij nog het proces van onbewust weten, naar bewust weten en benoemen doorlopen.
De twee modi waar het er nu om gaat, zijn de 'schrijfmodus' en de 'blokmodus' (al moet ik zeggen dat bij de 'blokmodus' een sterke verbintenis is met de 'leesmodus'). Het is namelijk zo dat, ondanks het feit dat ik niet slecht ben in multi-tasking, ik wel heel slecht ben in multi-modiing.
Multi-modiing kan je dan beschrijven als het afwisselen van verschillende modi op korte termijn (zijnde elke zoveel uren wisselen van modus).

Een concreet voorbeeld zal de hopeloos verwarde lezer misschien uit zijn wanhoop helpen. Ik zit momenteel in de blok (wat een verrassing!) en dan sta ik dus, na een korte inloopperiode die de eerste week van de kerstvakantie heet, in de 'blokmodus'. Dit houdt in dat ik mijn cursus blok en me enkele dagen enkel in die materie vastbijt. Momenteel studeer ik een vak dat iets te weinig is voor de tijd die ik ervoor heb, of omgekeerd gezegd, ik heb iets teveel tijd voor het vak dat ik nu moet studeren. Luxe! zouden sommigen denken, nu kan je ook aan je scriptie of stageverslag werken. Wel, daar komt mijn gebrek aan multi-modiing in beeld. Voor het schrijven van een stageverslag is het namelijk een essentiële voorwaarde om in de 'schrijfmodus' te kunnen vertoeven. Maar aangezien ik momenteel in de 'blokmodus' zit en niet zo snel kan wisselen van modus, lukt het me dus niet om aan mijn stageverslag te werken en ondertussen mijn studie voor de examens niet uit het oog te verliezen.

Nu zou je dit alles kunnen interpreteren als een last en een tekortkoming van mijnentwege. Maar eigenlijk ervaar ik dat helemaal niet zo. Ik sta nu in 'blokmodus' en dat is goed voor mij en nadat mijn examens gedaan zijn (die trouwens eindigen in een paper, waardoor ik wel zal overschakelen in 'schrijfmodus' door tijdsdruk) heb ik nog enige tijd over om in 'schrijfmodus'-zijnde mijn stageverslag te schrijven.

Nu heb ik nog niet bewust gewaargeworden hoe zo'n modishift precies gebeurt en wat die shift uiteindelijk triggert. Misschien moet ik daar nog eens een post aan wijden als ik het uiteidenlijk te weten kom.

Trouwens, is er iemand die zichzelf ook herkent in mijn relaas? Of ben ik de enigste mens die zichzelf in modi kan beschrijven? (dat betwijfel ik) En wat ik ook wel graag zou weten, is of er in mensen zijn die goed zijn in multi-modiing en hoe zij dat dan precies aanpakken. Niet dat ik perse goed wil worden in multi-modiing, maar het lijkt me handig om te weten, wie weet komt het ooit wel van pas...