Het is nu echt wel officieel, mijn kat is een softie.
Je vraagt je waarschijnlijk af hoe ik daar nu plots ben opgekomen. Wel, ik had al langer mijn vermoedens, maar vandaag kon je er echt wel niet naast kijken.
Het zit zo. We hebben een merel in onze tuin. Tegenwoordig maakt die verschrikkelijk veel lawaai en valt hij Napoleon, de kat, aan. 't Is niet de kat die achter de vogel zit, maar weldegelijk de vogel die achter de kat zit. Nappie (zoals zijn roepnaam luidt) is in onze tuin nergens meer veilig. Dutjes in de schaduw van een boom zijn niet meer mogelijk. De vogel kwettert onophoudelijk en maakt duikvluchten in de richting van de kat. Na verloop van tijd probeert Nappie er wel eens naar te springen... maar ach... een vogel pakken, dat lukt hem nog lang niet. Onder de tuintafel is de kat ook niet veilig, enkel binnen. Niet dat de vogel Nappie met rust laat als hij binnen is, neen hoor, dan blijft hij kwetteren om Nappie naar buiten te treiteren.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van vogeltjes en vogeltjesgefluit. Maar heus, wat nu in onze tuin weerklinkt, is geen vogeltjesgefluit. Het is een vreselijk kabaal en werkt me danig op de zenuwen. Ons Nappie laat het echter niet aan zijn hart komen. Na enig gespring, legt hij zich binnen rustig te slapen en laat hij de vogel voor wat ie is. Goed voor hem, maar wat met onze oren en getergde zenuwen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Maar Veerle toch! Merels zijn een van onze mooiste zangers. Ze hebben een groot aandeel in de ochtendconcerten op vroege lentedagen in buitenwijken en bosland. Daar zingen ze vanuit boomtoppen of van op daken. Hun zang is een subliem, vol, aangenaam, melancholisch en weemoedig muzikaal lied met vele variaties, dat vaak eindigt in zachte, krassende geluiden.
(althans volgens Wikipedia!)
misschien kan je een vogelverschrikker maken om de merel weg te jagen (maar dan moet je zien dat je Napoleon ook niet bang maakt..)
Wikipedia zegt ook:
"Om de merel permanent in de tuin te houden is het belangrijk om de afgevallen bladeren onder de struiken niet helemaal te verwijderen. Daar vinden zij namelijk altijd wel iets te eten."
Du-us alle bladeren die nog in de tuin liggen mooi opruimen, dat zal de merel toch al een stuk ontmoedigen..
het hoeft zelf niet om die vogel te verwijderen van de tuin... want de vogel was het vandaag al beu en heeft blijkbaar niet zo veel van z'n oren gemaakt... en Nappy met rust gelaten dus het valt nog mee... ja toch Veerle?
Goh! Dan heb je Ginny nog niet beziggezien! Die is nooit te stoppen als er vogels in de tuin zitten. Een paar maand geleden ving ze al, met haar zes maandjes oud of zo, een meesje. Een pimpelmeesje. Jammer hé? Met snaveltje en pluimen opgepeuzeld! En tegenwoordig crosst ze achter alles wat vliegt. Aan grote vogels is ze nog niet toe, daar loert ze alleen nog maar naar. Meesjes generen haar helemaal niet meer. Maar het meest houdt ze van vliegen, denk ik. Het is een plezier om haar bezig te zien. Onlangs had ze nog zo'n reuzenlibel gevangen. Zo echt een mooie schitterende blauwe. Ginny hield dan zo haar poot op een vleugel en de libel probeerde halsstarrig, maar onverricht terzake weg te raken. Of ze die ook opgegeten heeft, dat weet ik niet zeker. In elk geval eet ze allerlei spinnen en vliegen die in onze veranda rondkruipen. Echt vies. Vies, vies. En dan neusjes komen geven...
PS Voor de volledigheid, eigenlijk speelt ze het liefst met Sultan. Over of onder hem kruipen terwijl hij ergens naartoe loopt en zo... :-)
Een reactie posten