Vandaag

Vandaag op de bus naar huis van een weer eens interessante vormingsdag bedacht ik een nieuw onderwerp voor een post op deze blog. En terwijl ik die post aan het bedenken was, bedacht ik nog iets anders. Leuk hoor, zo vanalles zitten bedenken! Ik kan daar immens van genieten en op dat moment wou ik dat ik mijn computer, of enig ander typtoestel bij me had. Maar soit, bedenken op zich is dus gewoon leuk, maar daar gaat het nu eventjes niet om.

Ik bedacht, naast het nieuwe onderwerp dat ik straks nog wel even ga aanraken, dat het al een hele tijd geleden was dat ik dingen bedacht had. Gisteren was één van de eerste dagen sinds lang dat ik nog eens inspiratie had om iets te bedenken en dat het bedachte ook zonder al te veel moeite uit mijn vingers stroomde. Ik had daar gisteren niet direct bij stilgestaan, maar vandaag op de bus bedacht ik dus dat het al een hele tijd geleden was. Terwijl dat bedenken en schrijven eigenlijk altijd nogal natuurlijk en vanzelfsprekend is geweest voor mij. En het vreemde is dan nog, dat ik me er absoluut niet van bewust was, dat ik het een tijdje kwijt was. Ik was blijkbaar zo bezig met vanalles, dat ik geen inspiratie meer had en het niet eens merkte.
Maar vandaag merkte ik dus op dat mijn inspiratie terug was, dat 'ik' weer terug was. Blijkbaar moet ik zonder het te beseffen een beetje weg geweest zijn. Niet dat ik nu dezelfde persoon ben van pakweg vier maanden geleden, want iedereen veranderd elke dag, elk uur... Het komt er echter op neer dat ik de laatste vier maanden blijkbaar een kenmerk van mezelf kwijt was, dat ik echt wel als een kenmerkend kenmerk beschouw.

Ik kan nu dus vol trots zeggen dat 'ik' terug ben. Al denk ik dat ik nooit helemaal weggeweest ben natuurlijk, want dat zou ik heus wel opgemerkt hebben, hoe bezig ik ook was met vanalles en nog wat. Ik denk trouwens niet dat ik plots verdwenen was en nu ook weer plots teruggekomen ben. Dat is meer een kwestie van geleidelijkheid. Je weet wel, het proces dat ik ook beschreven heb in mijn vorige post. Namelijk het proces van onbewust weten, bewust weten en benoemen.

Maar dat alles kwam tot mij, terwijl ik een nieuwe post aan het bedenken was. En de aanleiding daartoe deed zich ook voor op dezelfde bus, maar dan iets vroeger in het traject. Ik zag namelijk uit het raam enkele kindertjes lopen (begeleid door een ouder iemand) met witte plastieken overgooiertjes aan met zo'n groot vredeseilandenpeetje op. En ik vond dat een schattig zicht en het deed me glimlachen. En toen bedacht ik me iets, het had niet direct met die kindertjes te maken, maar onrechtstreeks moeten die het wel uitgelokt hebben, veronderstel ik. Ik had plots een onbestemd vrolijk en blij gevoel. Ik weet niet of iemand zich eigenlijk kan voorstellen wat ik bedoel, maar het is een gevoel dat ik wel vaker eens heb. Het is niet een gevoel dat ik kan oproepen of controleren of zelfs voorspellen, het is er plots gewoon. Vandaar dat ik het zou willen typeren als 'onbestemd'. Het komt erop neer dat kleine dingen, daar wordt het meestal door uitgelokt, een glimlach op mijn lippen kunnen toveren en dan voel ik me plots heel erg blij vanbinnen. Niet blij om iets, zoals je blij kan zijn door iets dat je krijgt bevoorbeeld, maar gewoon blij, zomaar blij. En echt, dat is een heerlijk gevoel en mijn favoriete soort blijheid.
En vaak blijven die momenten me wel bij, al vergeet ik er ook wel enkele hoor. Het menselijk geheugen en dan zeker het mijne, is nu eenmaal niet perfect. Misschien deel ik er nog wel eens enkele... wie weet... mss als er vraag naar is?

Dan is er nog iets op de bus dat me opviel en ik wel wil delen. Het is een beetje vreemd en eigenlijk helemaal niet spectaculair, maar nu ik toch bezig ben met bedenkingen, zal ik het even uit de doeken doen.
Na mijn vorming wandelde ik dus naar de bus. Mijn bus stond al aan de halte op mij te wachten. Ik wandelde een beetje sneller zodanig dat de bus niet zou wegrijden zonder mij, want hij gelukkig niet deed. Ik kwam aan de bus en de buschauffeur opende zijn deur, ik stapte op, knikte even naar de chauffeur en ging toen op zoek naar een plekje om te zitten. Ik had geluk, mijn favoriete plaatsje was nog niet bezet. Ja, ik besefte vandaag ook dat ik eigenlijk een favoriete plaats heb op de bus. Namelijk juist achter de deur van de bus (niet die van de chauffeur, maar de volgende) aan de kant van het raam. En dan nog liefst aan de rechter kant van de bus als je het bekijkt met je gezicht in rijrichting. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet om, ik spotte dus mijn plaatsje en wandelde er naartoe. Er lag een restje van een koekenpapiertje op de stoel waar ik wilde op zitten. Ik verlegde het kleine papiertje naar de stoel naast mij ondertussen bedenkend dat het toch wel jammer was dat op een bus geen vuilnisbakken aanwezig waren en dat dat misschien toch wel een gemis was. Ik ging zitten en haalde m'n mp3 spelertje uit en begon naar muziek te luisteren onderwijl naar buiten kijkend. Toen bedacht ik me de dingen die ik hiervoor heb beschreven en plots... zag ik dat er aan de paal voor me aan de deur van de bus, een vuilnisbakje hing. Zo t soort dat je onder of naast iemands bureau verwacht. Ik was oprecht verbaast, want dit was de eerste vuilnisbak die ik ooit gezien heb in een bus en dan nog net op de bus waar ik enkele minuten ervoor bedacht dat het toch wel handig zou zijn als een bus een vuilnisbak had. Ik vond dit toch wel een speciaal gebeuren, ondanks het feit dat het totaal niet spectaculair was, maar dan bedenk ik nu... de meeste dingen die ik speciaal vind, zijn meestal ook niet erg spectaculair...